فهرست شروح صحیفه سجادیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
'''شرح الصحیفة السجادیة''' | '''شرح الصحیفة السجادیة''' | ||
شرح مفصلی به زبان عربی که سید نعمت الله جزایری (۱۰۵۰-۱۱۱۲ق) آن را در روزگار جوانی خود نگاشته است. جزایری بعداً این شرح راه با عنوان | شرح مفصلی به زبان عربی که سید نعمت الله جزایری (۱۰۵۰-۱۱۱۲ق) آن را در روزگار جوانی خود نگاشته است. جزایری بعداً این شرح راه با عنوان «نورالانوار فی شرح کلام خیرالاخیار» تلخیص کرده است. | ||
'''ریاض السالکین فی شرح صحیفة سید الساجدین''' | '''ریاض السالکین فی شرح صحیفة سید الساجدین''' | ||
نسخهٔ ۱۸ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۲۰:۴۹
 | این مقاله هماکنون به دست Shamloo در حال ویرایش است. |
چند نمونه از شرح‌هایی که تا کنون بر صحیفه سجادیه نگاشته شده را نام ببرید و اجمالاً معرفی کنید.
فهرست شروح صحیفه سجادیه فهرستی از شروح و تعلیقه‌های مفصل یا مجمل، کامل یا ناقص، فارسی یا عربی با رویکردها و روش‌های متفاوت که بر کتاب صحیفهٔ سجادیه نگاشته شده‌اند. آقابزرگ تهرانی (۱۲۹۳-۱۳۸۹ق)، کتاب‌شناس و فهرست‌نگار شیعه، حدود ۴۷ شرح بر صحیفهٔ سجادیه را فهرست کرده است.[۱] برخی این شروح را افزون بر ۸۰ شرح دانسته‌اند.
شرح الصحیفة
شرحی عربی که به‌صورت تعلیقات مختصر توسط ابن ادریس حلی (درگذشتهٔ ۵۹۸ق)، فقیه مشهور شیعه، نگاشته شده است. این شرح اولین و قدیمی‌ترین شرح موجود صحیفه سجادیه به‌شمار می‌رود. مؤلف در تعلیقات خود عموماً معانی لغات مشکل را بیان کرده است.[۲]
شرح الصحیفة
یا الفوائد الشریفة فی شرح الصحیفة، شرحی عربی به‌صورت تعلیقات که توسط تقی‌الدین کفعمی (۸۴۰-۹۰۵ق)، صاحب کتاب مصباح، نگاشته شده است. کفعمی در کتاب بلدالامین خود تمام متن صحیفه را نقل کرده و حاشیه‌هایی توضیحی و لغوی بر آن افزوده و آن را الفواید الشریفة فی شرح الصحیفة نامیده است. در آخر آن نیز فهرستی از کتب دعا را درج کرده است. پس، الفواید الشریفة حاشیه‌ای جداگانه بر صحیفه نیست، بلکه قسمتی از بلدالامین کفعمی است. کفعمی غیر از این حاشیه، شرح دیگری نیز بر صحیفه داشته که از این شرح کامل‌تر و معروف‌تر بوده است. این شرح به الفواید الطریفه موسوم بوده که تاکنون نسخه‌ای از آن شناسایی نشده است.[۳]
الحدیقة الهلالیة
شرح عربی مزجی از شیخ بهایی (۹۵۳-۱۰۳۱ق) بر دعای چهل و سوم صحیفه سجادیه است. دعای چهل و سوم صحیفه دعایی است که امام سجاد(ع) آن را به هنگام دیدن هلال ماه می‌خوانده است. شیخ بهایی در این شرح به توضیح نکات نحوی، دقایق لغوی و مسائل نجومی مندرج در دعا پرداخته است. این کتاب بخشی از شرح کاملی است بر صحیفه با نام حدائق الصالحین که شیخ بهایی در دست تألیف داشته است. در این شرح هر یک از دعاها را در حدیقه‌ای با نام خاصی قرار داده است؛ مانند الحدیقة الاخلاقیة (شرح دعای مکارم الاخلاق) و الحدیقة التحمیدیة (شرح دعای اول صحیفه). از میان این حدیقه ها امروز فقط حدیقهٔ هلالیه در دست است. شیخ بهایی نگارش این شرح را در قزوین آغاز کرده و آن را در ابتدای جمادی الآخر ۱۰۰۳ق در کاظمین به پایان رسانده است.[۴]
حاشیة الصحیفة السجادیة
شرح عربی مختصر بر صحیفه سجادیه از میرداماد (درگذشتهٔ ۱۰۴۱ق) مشتمل بر بحث‌های لغوی و فلسفی است. در این شرح مطالبی هم در زمینه‌های رجالی و علوم هیئت آمده که میرداماد در این قسمت‌ها تفصیل بیشتری به مطالب خود داده است. این شرح شامل توضیح و بیان نکات و دقایق کلمات صحیفه سجادیه است. میرداماد این شرح را بعد از سال ۱۰۲۳ق، که سال اتمام کتاب دیگرش السبع الشداد بوده، نگاشته است.[۵]
شرح الصحیفة السجادیة
شرح عربی ادبی، توضیحی، عرفانی و کلامی مفصلی بر صحیفه سجادیه از مؤلفی مجهول است. این شرح بعد از سال ۱۰۴۲ق نگاشته شده است؛ زیرا مؤلف آن دربارهٔ کتابی صحبت می‌کند که مصنف آن، فیض کاشانی (۱۰۰۷-۱۰۹۱ق)، آن را در سال ۱۰۴۲ق تألیف کرده است. همچنین، شارح مطالب بسیاری را از شیخ بهایی نقل می‌کند. مؤلف این شرح شناخته نشده، اما در عطف نسخه از آن واقف نسخه، سید کاظم عصار (۱۲۶۳-۱۳۵۳ش)، فقیه و فیلسوف و استاد دانشگاه تهران، آن را به میرزا حسن لاهیجی، فرزند فیاض لاهیجی (درگذشتهٔ ۱۰۷۲ق) و صاحب کتاب شمع الیقین، نسبت داده است. برخی محققان دلیلی برای رد یا تأیید این نظر نیافته‌اند.[۶] آقابزرگ تهرانی از شرح سه جلدی مبسوط و ناتمام میرزا حسن لاهیجی بر صحیفه سجادیه یاد کرده است.[۷]
التحفة الرضویة فی شرح الصحیفة السجادیة
شرح مبسوطی به زبان عربی که به نام شاه عباس دوم صفوی (حکومت ۱۰۵۲-۱۰۷۷ق) نگاشته شده است و در آن فقط دو دعای اول صحیفه شرح شد. شارح قاضی بن کاشف‌الدین محمد اردکانی یزدی است که کتاب خود را بعد از ۱۰۵۷ق نگاشته است.[۸] آقابزرگ تهرانی این شرح ناتمام را شرحی نفیس خوانده است.[۹] شارح ابتدا قصد داشت شرح صحیفه خود را زبان عربی بنگارد، اما پس از شرح دو دعا تصمیم می‌گیرد، برای نفع عموم مردم از دقایق و اسرار شرح خود، منتخبی از شرح عربی خود را به فارسی برگرداند. اما ظاهراً هر دو شرح او ناتمام مانده و از شرح فارسی فقط یازده دعا شرح شده است.[۱۰]
ریاض العارفین فی شرح صحیفة سید الساجدین
شرحی به زبان عربی که، به جز مقدمهٔ صحیفه، تمام ۵۴ دعای صحیفه ضمن آن شرح شده است. شارح شاه‌محمد بن محمد دارابی عارف و تذکره‌نویس دورهٔ صفوی و از شاگردان شیخ بهایی و ملاصدرا (۹۷۹-۱۰۴۵ق) بوده است. او شرح خود را ۱۰۸۳ق در بنگالهٔ هند به‌پایان برده و در ۱۱۱۴ق، پس از ورود به اصفهان، به شاه سلطان حسین صفوی (حکومت ۱۱۰۵-۱۱۳۵) تقدیم کرده است. ریاض العارفین شرحی مزجی و مفصل بر صحیفهٔ کامله است. در این کتاب شرح هر دعا ضمن عنوان روضه آمده است. شارح ضمن شرح خود به نکات نحوی، جنبه‌های لغوی و ادبی و اختلاف نسخ اهتمام داشته است.[۱۱]
شرح الصحیفة السجادیة
شرح مفصلی به زبان عربی که سید نعمت الله جزایری (۱۰۵۰-۱۱۱۲ق) آن را در روزگار جوانی خود نگاشته است. جزایری بعداً این شرح راه با عنوان «نورالانوار فی شرح کلام خیرالاخیار» تلخیص کرده است.
ریاض السالکین فی شرح صحیفة سید الساجدین
مشهورترین و مفصل‌ترین شرح صحیفهٔ سجادیه به زبان عربی که نوشتهٔ سید علی‌خان حسینی مدنی شیرازی (درگذشتهٔ ۱۱۲۰ق) است.[۱۲] مؤلف این شرح را در هنگام اقامت دوازده‌ساله‌اش در هندوستان، به سال ۱۰۹۴ق، آغاز کرده و در سال ۱۱۰۶ق به‌پایان رسانده است. او شرح خود را به آخرین پادشاه صفوی، شاه سلطان حسین، تقدیم کرده است. سیدعلی خان سلسلهٔ روایت خود از صحیفهٔ سجادیه را از طریق شیخ بهایی به شیخ طوسی (۳۸۵-۴۶۰ق) رسانده است.[۱۳]
ریاض السالکین دارای ۵۴ روضه است که هر یک دربرگیرندهٔ شرح یک دعا از صحیفه است. شارحْ متن هر دعا را از شرح خود جدا کرده و هر شرح را با خطبه‌ای کوتاه آغاز کرده است. مؤلف در ابتدای شرح هر دعا تمام لغات متن را توضیح داده و پس از آن شرح مفاهیم دعا را در ذیل عناوینی چون «هدایة»، «تبصرة» و «تنبیه» آورده است.[۱۴] ریاض السالکین بهترین شرح صحیفهٔ سجادیه قلمداد شده است.[۱۵] این شرح حاوی معارف سودمندی در دانش‌های مختلفی چون لغت، صرف، نحو، بلاغت، حدیث، کلام، فلسفه و عرفان است که مؤلف از منابع مختلف گردآورده و برای شرح دعاهای صحیفه از آنها سود جسته است.[۱۶] الگوی ساختاری و روشی سید علی‌خان در شرح خود بر صحیفه شرح نهج البلاغهٔ ابن ابی‌الحدید بوده است.[۱۷]
ریاض السالکین از زمان تألیف همواره مورد توجه عالمان و فقیهان شیعه بوده و آنان در مباحث خود در علوم مختلف به آن استناد کرده‌اند. این کتاب در روزگار مؤلف به امر شاه سلطان حسین صفوی توسط مترجمی ناشناس به فارسی ترجمه شده است.[۱۸]
منابع
- ↑ الطهرانی، آقابزرک محمدمحسن بن علی، الذریعة الی تصانیف الشیعه، بیروت، دارالأضواء، ج۱۳، ص۳۴۵-۳۵۹.
- ↑ الطهرانی، الذریعة، ج۱۳، ص۳۵۸؛ نیز: حکیم، سید محمدحسین، «کتاب‌شناسی تفصیلی شروح و ترجمه‌های صحیفهٔ سجادیه»، کتاب ماه دین، ش ۵۱-۵۲، دی و بهمن ۱۳۸۰ش، ص۱۰۵.
- ↑ الطهرانی، الذریعة، ج۱۶، ص۳۴۶-۳۴۷؛ نیز: حکیم، «کتاب‌شناسی تفصیلی شروح و ترجمه‌های صحیفهٔ سجادیه»، کتاب ماه دین، ش ۵۱-۵۲، ص۹۶-۹۷.
- ↑ الطهرانی، الذریعة، ج۶، ص۳۹۱؛ نیز: حکیم، «کتاب‌شناسی تفصیلی شروح و ترجمه‌های صحیفهٔ سجادیه»، کتاب ماه دین، ش ۵۱-۵۲، ص۱۰۶-۱۰۷.
- ↑ حکیم، سید محمدحسین، «کتاب‌شناسی تفصیلی شروح و ترجمه‌های صحیفهٔ سجادیه»، کتاب ماه دین، ش۴۹-۵۰، آبان و آذر ۱۳۸۰ش، ص۹۵.
- ↑ حکیم، سید محمدحسین، «کتاب‌شناسی تفصیلی شروح و ترجمه‌های صحیفهٔ سجادیه»، کتاب ماه دین، ش ۵۳-۵۴، اسفند۱۳۸۰ و فروردین ۱۳۸۱ش، ص۸۸-۸۹.
- ↑ الطهرانی، الذریعة، ج۱۳، ص۳۴۹.
- ↑ حکیم، «کتاب‌شناسی تفصیلی شروح و ترجمه‌های صحیفهٔ سجادیه»، کتاب ماه دین، ش۴۹-۵۰، ص۸۹-۹۰.
- ↑ الطهرانی، الذریعة، ج۳، ص۴۳۵.
- ↑ حکیم، «کتاب‌شناسی تفصیلی شروح و ترجمه‌های صحیفهٔ سجادیه»، کتاب ماه دین، ش۴۹-۵۰، ص۹۰.
- ↑ الطهرانی، الذریعة، ج۱۱، ۲۹۸؛ نیز: حکیم، «کتاب‌شناسی تفصیلی شروح و ترجمه‌های صحیفهٔ سجادیه»، کتاب ماه دین، ش ۵۱-۵۲، ص۱۱۰.
- ↑ الطهرانی، الذریعة، ج۱۱، ص۳۲۵-۳۲۶.
- ↑ معینی، محسن، «ریاض السالکین»، دانشنامهٔ جهان اسلام، تهران، بنیاد دایرة المعارف اسلامی، ۱۳۹۹ش، ج۲۱، ص۴۴.
- ↑ معینی، «ریاض السالکین»، دانشنامهٔ جهان اسلام، تهران، ج۲۱، ص۴۴.
- ↑ الامین، السید محسن، اعیان الشیعة، بیروت، دارالتعارف للمطبوعات، ۱۴۰۳ق، ج۸، ص۱۵۲.
- ↑ معینی، «ریاض السالکین»، دانشنامهٔ جهان اسلام، تهران، ج۲۱، ص۴۴.
- ↑ معینی، «ریاض السالکین»، دانشنامهٔ جهان اسلام، تهران، ج۲۱، ص۴۵.
- ↑ معینی، «ریاض السالکین»، دانشنامهٔ جهان اسلام، تهران، ج۲۱، ص۴۵؛ نیز: حکیم، «کتاب‌شناسی تفصیلی شروح و ترجمه‌های صحیفهٔ سجادیه»، کتاب ماه دین، ش ۵۱-۵۲، ص۱۰۹.