امامان اهل سنت: تفاوت میان نسخه‌ها
(تمیزکاری.) |
(تمیزکاری) |
||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
آنها در احکام و [[فقه]]، چهار فرقه هستند و اهل هر فرقه در فروعات دینی از یک فقیه (که به او لقب «امام» داده‌اند) پیروی می‌کنند. نام آنها چنین است: | آنها در احکام و [[فقه]]، چهار فرقه هستند و اهل هر فرقه در فروعات دینی از یک فقیه (که به او لقب «امام» داده‌اند) پیروی می‌کنند. نام آنها چنین است: | ||
*امام ابوحنیفه (نعمان)، رئیس و پیشوای [[مذهب حنفی]]؛ | *'''امام ابوحنیفه''' (نعمان)، رئیس و پیشوای [[مذهب حنفی]]؛ | ||
*امام مالک (مالک بن انس)، رئیس و پیشوای [[مذهب مالکی]]؛ | *'''امام مالک''' (مالک بن انس)، رئیس و پیشوای [[مذهب مالکی]]؛ | ||
*امام شافعی (محمد بن ادریس)، رئیس و پیشوای [[مذهب شافعی]]؛ | *'''امام شافعی''' (محمد بن ادریس)، رئیس و پیشوای [[مذهب شافعی]]؛ | ||
*امام احمد بن | *'''امام احمد بن حنبل'''، رئیس و پیشوای [[مذهب حنبلی]]. | ||
اهل سنت، در [[علم حدیث]] و [[علم کلام]] نیز، از افرادی پیروی می‌کنند.<ref>ربّانی گلپایگانی، علی، فرق و مذاهب کلامی، انتشارات مرکز جهانی علوم اسلامی، ص۱۶۹.</ref> | اهل سنت، در [[علم حدیث]] و [[علم کلام]] نیز، از افرادی پیروی می‌کنند.<ref>ربّانی گلپایگانی، علی، فرق و مذاهب کلامی، انتشارات مرکز جهانی علوم اسلامی، ص۱۶۹.</ref> | ||
نسخهٔ ۱۹ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۰۰:۱۱
سؤال
تعداد امامان اهل سنت را بیان کنید؟
اهل سنت به وجود دلیلی که پیامبر اسلام(ص) امام را تعیین کرده باشد، معتقد نیستند و تعیین امام (خلیفه) را برعهده مسلمانان و به انتخاب آنان می‌دانند. اهل سنت از نظر کلامی و فقهی به فرقه‌ها و مذاهب گوناگونی تقسیم می‌شوند.
آنها در احکام و فقه، چهار فرقه هستند و اهل هر فرقه در فروعات دینی از یک فقیه (که به او لقب «امام» داده‌اند) پیروی می‌کنند. نام آنها چنین است:
- امام ابوحنیفه (نعمان)، رئیس و پیشوای مذهب حنفی؛
- امام مالک (مالک بن انس)، رئیس و پیشوای مذهب مالکی؛
- امام شافعی (محمد بن ادریس)، رئیس و پیشوای مذهب شافعی؛
- امام احمد بن حنبل، رئیس و پیشوای مذهب حنبلی.
اهل سنت، در علم حدیث و علم کلام نیز، از افرادی پیروی می‌کنند.[۱]
ابوحنیفه که به جهت زمانی اولین امام فقهی اهل سنت بوده است، در دوره‌ای شاگرد امام صادق(ع) بوده و هیچ‌کدام از این افراد معصوم نبوده‌اند.
منابع
- ↑ ربّانی گلپایگانی، علی، فرق و مذاهب کلامی، انتشارات مرکز جهانی علوم اسلامی، ص۱۶۹.