عوامل پیروزی امام زمان(ع) در عصر ظهور: تفاوت میان نسخهها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۵۲: | خط ۵۲: | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی =مهدویت | | شاخه اصلی =مهدویت | ||
|شاخه فرعی۱ = | |شاخه فرعی۱ =عصر ظهور | ||
|شاخه فرعی۲ = | |شاخه فرعی۲ =عوامل پیروزی امام | ||
|شاخه فرعی۳ = | |شاخه فرعی۳ = | ||
}} | }} |
نسخهٔ ۱۳ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۵۲
عوامل پیروزی امام زمان(ع) بر قدرتها در عصر ظهور چیست؟
پیروزی امام زمان(ع) بر دشمنان، در عصر ظهور وابسته به عواملی است مثل مقبولیت و حمایت مردمی، داشتن یاران با ایمان، امدادهای غیبی، یاری ملائکه.
عوامل پیروزی امام زمان(ع)
تحقق پیروزی حضرت در مقابل دشمنان، وابسته به عواملی است که میتوان به موارد ذیل اشاره کرد:
مقبولیت و حمایت مردمی
در عصر ظهور، مردم به دلیل عدم اعتماد به ابرقدرتهای زمانشان، دست از حمایت آنان برداشته و به حمایت از منجی موعود میپردازند، زیرا ابرقدرتها و سردمداران حکومتها در ادارهٔ جامعه و تأمین امنیت جامعه ناتوان میباشند. از طرفی مردم از استعمار و بازیهای خطرناک سیاسی خسته شدهاند و تمام مکتبهای سیاسی را آزمایش کرده و میفهمند که هیچیک از این مکتبها توانایی اداره کشورها را ندارند در چنین شرایطی مردم از هر جهت آمادهٔ درک حکومت مهدی(ع) گردیده و به حمایت از منجی میپردازند.
یاران با ایمان
امام دارای یارانی است که دارای ویژگیهای منحصر به فردی هستند مثل؛ ایمان، شجاعت و اراده قوی. افرادی که برای فرماندهی لشکریان و عملیاتهای جنگی تعیین شدهاند، در روایتهای گوناگونی به خصوصیات روحی و رزمی آنها اشاره شدهاست:
- ابو بصیر میگوید مردی از اهالی کوفه از امام صادق(ع) پرسید: چند نفر با حضرت قائم(ع) قیام میکنند، مردم میگویند همراهان حضرت به تعداد سربازان بدر یعنی ۳۱۳ تن هستند. حضرت فرمود: مهدی(ع) ظهور نمیکند مگر با ارتش قوی و نیرومند که کمتر از ده هزار نیروی رزمنده نخواهد داشت.[۱]
- امام سجاد(ع) فرمود: آن گاه که قائم(ع) قیام کند خداوند سستی و ضعف را از شیعیان ما دور کند و دلهای شان را چون پارههای آهن محکم و استوار مینماید.[۲]
امدادها و عنایات الهی
شکی نیست که کسی که در راه اهداف والای الهی قدم برمیدارد و جهت نصرت دین الهی حرکت میکند از عنایات و امدادهای الهی بهرهمند میشود از آن جا که حضرت مهدی ـ (ع) ـ در راه ترویج آئین الهی و هدایت مردم به سوی آفریدگار جهان قدم برمیدارد از این قاعده مستثنی نیست لذا خداوند متعال حضرت را در پیروزی برابر قدرتها کمک میکند و عنایات خویش را از حضرت دریغ نمیکند از جمله امدادهای الهی در پیروزی حضرت بر دشمنانش عبارتند از:
ایجاد رعب و وحشت در دل دشمنان
از راههای نفوذ بر دشمن که در علم نظامی از آن بهرهگیری فراوان میشود ایجاد ترس و خوف و رعب در دل دشمن است تا از این راه تسلیم گردد. خداوند رعب و وحشتی در دل دشمنان امام زمان(ع) میاندازد که توان استقامت در مقابل حضرت و لشکریانش را از دست داده و تسلیم میشوند؛ لذا حضرت و لشکریانش «منصور بالرعب» هستند.
در مورد پیروزی حضرت مهدی(ع) به وسیله رعب و وحشت روایاتی وجود دارد:
- امام صادق(ع) فرمود: «خداوند او را با سه لشکر یاری خواهد کرد ملائکه، رعب و وحشت، مؤمنین».[۳]
- امام باقر(ع) در این مورد فرمود: «همه سنن انبیاء در امام زمان (ع) وجود دارد ولی از سنتهای جدش(ص)، قیام به شمشیر و جاری شدن رعب و وحشت است.»[۴]
یاری ملائکه
چنانچه در جنگهای پیامبر اسلام(ص) حضرت مورد عنایت خداوند قرار داشته و توسط ملائکه یاری میشد، در زمان ظهور حضرت مهدی(ع) به توسط ملائکه یاری میشود فرشتگانی که با نوح(ع) در کشتی و با ابراهیم خلیل(ع) در آتش و با عیسی(ع) در هنگام عروج به آسمان همراه بودند:
- امام باقر(ع) فرمودند: جبرئیل در سمت راست حضرت و میکائیل در سمت چپ حضرت حرکت میکنند.[۵]
- از امام صادق(ع) روایت است که فرمودند: خداوند با سه هزار ملائکه او را (قائم) یاری خواهد کرد.[۶]
ظهور ناگهانی و غفلت دشمنان
مطابق روایات حضرت هنگامی ظهور میکند که دشمنان، همه از ظهور او غافل هستند بطوری که فرصت آمادگی نیروها و جمعآوری نیروهای رزمی و زرهی را از دست میدهند لذا خود حضرت در توقیعی به شیخ مفید میفرماید: «همانا امر ما (ظهور) بطور ناگهانی است»[۷]
مطالعه بیشتر
- موعودشناسی، علی اصغر رضوانی
- دادگستر جهان، ابراهیم امینی.
- امامت و مهدویت، صافی گلپایگانی.
- حکومت جهانی حضرت مهدی(عج)، مکارم شیرازی.
- مهدی موعود، علامه مجلسی (ترجمه علی دوانی).
منابع
- ↑ صدوق، کمال الدین، دار الکتب الاسلامیه، قم، ۱۳۵۹ق، ج۲، ص۶۵۴.
- ↑ صدوق، کمال الدین، ج۲، ص۶۷۳.
- ↑ نعمانی، محمد بن ابراهیم، غیبت نعمانی، ص۱۲۸.
- ↑ بحار الانوار، ج۵۱، ح ۶، ص۲۱۷.
- ↑ ر. ک. طوسی، نجم الدین، چشماندازی به حکومت مهدی ـ (ع) ـ، بوستان کتاب، ویرایش قوم، ص۵۳۱–۱۳۱.
- ↑ بحار الانوار، ج۵۱، ص۳۹.
- ↑ بحار الانوار، ج۵۱، ص۳۹.