پناه دادن امام سجاد(ع) به خانواده مروان: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ابرابزار) |
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - '|شاخه فرعی' به '| شاخه فرعی') |
||
| (۱۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
چرا امام سجاد(ع) در واقعه حرّه به مروان که دشمن سرسخت اهل بیت بود پناه داد؟ | چرا امام سجاد(ع) در واقعه حرّه به مروان که دشمن سرسخت اهل بیت(ع) بود پناه داد؟ | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
[[امام سجاد(ع)]] در جریان [[واقعه حره]] به بسیاری از افراد از جمله خانواده [[مروان بن حکم]] پناه داد. در واقعه حره، بسیاری از مردم [[مدینه]]، از جمله ۸۰ تن از [[صحابه پیامبر(ص)]] و ۷۰۰ تن از [[حفظ قرآن|حافظان قرآن]] کشته شدند و اموال و ناموس مردم مدینه توسط سپاه یزید به غارت رفت. امام سجاد(ع) در این قیام با مردم مدینه همراه نشد و دشمنان نیز خانه ایشان را محل امن قرار دادند. امام در خانه خود، بسیاری از زنان و کودکان و حتی خانواده مروان بن حکم را پناه دادند. | |||
==واقعه حره== | |||
{{نوشتار اصلی|واقعه حره}} | |||
در سال ۶۳ هجری جریان شورش مردم مدینه رخ داد که به فاجعه «حَرّه» مشهور شد. پس از شهادت [[امام حسین(ع)]] مردم مدینه از عملکرد و فساد [[یزید]] ناراضی بودند. حاکم مدینه بزرگان شهر را به نمایندگی از طرف مردم مدینه به دمشق فرستاد تا از نزدیک، یزید را ببینند و از لطف وی برخوردار شوند و مردم را به اطاعت از حکومت وی تشویق نمایند. | |||
یزید در حضور بزرگان مدینه از شرابخواری و سگبازی و تشکیل بزمها و مجالس فسق و فجور کوتاهی نکرد، اما از آنان پذیرایی به عمل آورد و هدایای گرانبها و پنجاه هزار و صد دینار به آنان بخشید. او فکر می‌کرد که آنان با دریافت هدایا پس از بازگشت به مدینه، از او تمجید خواهند کرد.<ref>نگاه کنید به پیشوایی، مهدی، سیره پیشویان، قم، مؤسسه تعلیماتی و تحقیقاتی امام صادق(ع)، ۱۳۷۲ هـ ش، ص۲۵۵–۲۵۴.</ref> نمایندگان (جز منذر بن زبیر که به [[بصره]] رفت) به مدینه بازگشتند و در اجتماع مردم این شهر اعلام کردند که: ما از نزد شخصی برگشته‌ایم که دین ندارد، شراب می‌خورد، تار و تنبور می‌نوازد، سگبازی می‌کند و زنان خوش آواز در مجلس او دلربایی می‌کنند و با مشتی دزد و خرابکار به شب‌نشینی می‌پردازد، اینک شما را شاهد می‌گیریم که او را از خلافت برکنار کردیم.<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الأشراف، بغداد، مکتبه المثنی، ج۴، ص۳۰.</ref> | |||
پس از این اعلام، مردم مدینه با عبدالله پسر حنظله بیعت کردند و حاکم مدینه و همه [[بنی امیه|بنی‌امیه]] را از شهر بیرون راندند، ولی این قیام مردم مدینه، توسط مسلم بن عقبه مأمور یزید سرکوب شد و به شکست انجامید. | |||
==خانواده مروان در واقعه حره== | |||
در ابتدای قیام، قیام کنندگان مدینه، بنی‌امیه را بیرون کردند، مروان که از دشمنان [[اهل بیت]](ع) بود، از امام خواهش کرد که همسر و خانواده او در خانه امام(ع) باشند، امام نیز پذیرفت و در مدتی که مدینه، محل قتل و غارت سپاه یزید بود، خانه امام سجاد(ع) پناهگاهی برای پناهندگان بود.<ref>نگاه کنید به پیشوایی، مهدی، «پیشین»، ص۲۵۹.</ref> این عمل امام از جوانمردی ایشان نشأت می‌گرفت. امام سجاد در این واقعه به خانواده دشمن خود پناه دادند. پیامبر اسلام(ص) نیز [[ابوسفیان]] را که دشمن ایشان بودند، در فتح مکه بخشید و امام علی(ع) نیز مروان را در جنگ جمل بخشید. امام سجاد(ع) فرموده‌اند: اگر شمشیری را که با آن، پدرم را کشته‌اند نزدم امانت بگذارند به آن خیانت نمی‌کنم. | |||
{{ | {{همچنین ببینید|مروان بن حکم}} | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = | | شاخه اصلی =تاریخ | ||
|شاخه فرعی۱ = | | شاخه فرعی۱ =تاریخ و سیره معصومان | ||
|شاخه فرعی۲ = | | شاخه فرعی۲ =امام سجاد(ع) | ||
|شاخه فرعی۳ = | | شاخه فرعی۳ = | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه =شد | ||
| تیترها = | | تیترها =شد | ||
| ویرایش = | | ویرایش =شد | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی =شد | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه =شد | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر =شد | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی = | | بازبینی نویسنده = | ||
| بازبینی =شد | |||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | | اولویت =ج | ||
| کیفیت = | | کیفیت =ج | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
[[رده:واقعه حره]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ مارس ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۲۸
چرا امام سجاد(ع) در واقعه حرّه به مروان که دشمن سرسخت اهل بیت(ع) بود پناه داد؟
امام سجاد(ع) در جریان واقعه حره به بسیاری از افراد از جمله خانواده مروان بن حکم پناه داد. در واقعه حره، بسیاری از مردم مدینه، از جمله ۸۰ تن از صحابه پیامبر(ص) و ۷۰۰ تن از حافظان قرآن کشته شدند و اموال و ناموس مردم مدینه توسط سپاه یزید به غارت رفت. امام سجاد(ع) در این قیام با مردم مدینه همراه نشد و دشمنان نیز خانه ایشان را محل امن قرار دادند. امام در خانه خود، بسیاری از زنان و کودکان و حتی خانواده مروان بن حکم را پناه دادند.
واقعه حره
در سال ۶۳ هجری جریان شورش مردم مدینه رخ داد که به فاجعه «حَرّه» مشهور شد. پس از شهادت امام حسین(ع) مردم مدینه از عملکرد و فساد یزید ناراضی بودند. حاکم مدینه بزرگان شهر را به نمایندگی از طرف مردم مدینه به دمشق فرستاد تا از نزدیک، یزید را ببینند و از لطف وی برخوردار شوند و مردم را به اطاعت از حکومت وی تشویق نمایند.
یزید در حضور بزرگان مدینه از شرابخواری و سگبازی و تشکیل بزمها و مجالس فسق و فجور کوتاهی نکرد، اما از آنان پذیرایی به عمل آورد و هدایای گرانبها و پنجاه هزار و صد دینار به آنان بخشید. او فکر می‌کرد که آنان با دریافت هدایا پس از بازگشت به مدینه، از او تمجید خواهند کرد.[۱] نمایندگان (جز منذر بن زبیر که به بصره رفت) به مدینه بازگشتند و در اجتماع مردم این شهر اعلام کردند که: ما از نزد شخصی برگشته‌ایم که دین ندارد، شراب می‌خورد، تار و تنبور می‌نوازد، سگبازی می‌کند و زنان خوش آواز در مجلس او دلربایی می‌کنند و با مشتی دزد و خرابکار به شب‌نشینی می‌پردازد، اینک شما را شاهد می‌گیریم که او را از خلافت برکنار کردیم.[۲]
پس از این اعلام، مردم مدینه با عبدالله پسر حنظله بیعت کردند و حاکم مدینه و همه بنی‌امیه را از شهر بیرون راندند، ولی این قیام مردم مدینه، توسط مسلم بن عقبه مأمور یزید سرکوب شد و به شکست انجامید.
خانواده مروان در واقعه حره
در ابتدای قیام، قیام کنندگان مدینه، بنی‌امیه را بیرون کردند، مروان که از دشمنان اهل بیت(ع) بود، از امام خواهش کرد که همسر و خانواده او در خانه امام(ع) باشند، امام نیز پذیرفت و در مدتی که مدینه، محل قتل و غارت سپاه یزید بود، خانه امام سجاد(ع) پناهگاهی برای پناهندگان بود.[۳] این عمل امام از جوانمردی ایشان نشأت می‌گرفت. امام سجاد در این واقعه به خانواده دشمن خود پناه دادند. پیامبر اسلام(ص) نیز ابوسفیان را که دشمن ایشان بودند، در فتح مکه بخشید و امام علی(ع) نیز مروان را در جنگ جمل بخشید. امام سجاد(ع) فرموده‌اند: اگر شمشیری را که با آن، پدرم را کشته‌اند نزدم امانت بگذارند به آن خیانت نمی‌کنم.