سه گروه بودن عبادت‌کنندگان از نگاه امام علی(ع): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷ |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
* گروهی خداوند را از روی محبت و دوست‌داشتن می‌پرستند. امام، پرستش این افراد را پرستش آزادگان و برترین پرستش‌ها دانسته است.<ref name=":0">کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۸۴.</ref> | * گروهی خداوند را از روی محبت و دوست‌داشتن می‌پرستند. امام، پرستش این افراد را پرستش آزادگان و برترین پرستش‌ها دانسته است.<ref name=":0">کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۸۴.</ref> | ||
این روایت در [[کتاب کافی]] از [[زمان نگارش کتب اربعه|کتب اربعه]] شیعه نقل شده است.<ref name=":0"/> [[سید رضی]] این روایت را در [[نهج البلاغه]] نیز نقل کرده که تفاوت‌هایی در برخی کلمات با نقل در کتاب کافی دارد.<ref>سید رضی، نهج البلاغه، محقق و مصحح: صبحي صالح، قم، هجرت، ۱۴۱۴ق، کلمات قصار۲۳۷، ص۵۱۰.</ref> | این روایت در [[اعتبار کتاب کافی|کتاب کافی]] از [[زمان نگارش کتب اربعه|کتب اربعه]] شیعه نقل شده است.<ref name=":0"/> [[سید رضی]] این روایت را در [[نهج البلاغه]] نیز نقل کرده که تفاوت‌هایی در برخی کلمات با نقل در کتاب کافی دارد.<ref>سید رضی، نهج البلاغه، محقق و مصحح: صبحي صالح، قم، هجرت، ۱۴۱۴ق، کلمات قصار۲۳۷، ص۵۱۰.</ref> | ||
عبادت نوع اول که با ترس همراه است را به این جهت عبادت بردگان دانسته‌اند که برده از مولای خود می‌ترسد و برای اینکه به عقوبت دچار نشود، اطاعت می‌کند.<ref>مازندرانى، محمد صالح، شرح الکافی، محقق و مصحح: ابوالحسن شعرانى، تهران، المكتبة الإسلامية، ۱۳۸۲ق، ج۸، ص۲۵۱.</ref> امام گروه دوم، که خداوند را برای ثواب عبادت می‌کنند، همانند اجیر دانسته؛ زیرا اجیر کاری را انجام می‌دهد تا اجر آن را به دست بیاورد.<ref>مجلسی، محمدباقر، مرآة العقول في شرح أخبار آل الرسول، تهران، دارالكتب الإسلامية، ۱۴۰۴ق، ج۸، ص۸۶.</ref> | عبادت نوع اول که با ترس همراه است را به این جهت عبادت بردگان دانسته‌اند که برده از مولای خود می‌ترسد و برای اینکه به عقوبت دچار نشود، اطاعت می‌کند.<ref>مازندرانى، محمد صالح، شرح الکافی، محقق و مصحح: ابوالحسن شعرانى، تهران، المكتبة الإسلامية، ۱۳۸۲ق، ج۸، ص۲۵۱.</ref> امام گروه دوم، که خداوند را برای ثواب عبادت می‌کنند، همانند اجیر دانسته؛ زیرا اجیر کاری را انجام می‌دهد تا اجر آن را به دست بیاورد.<ref>مجلسی، محمدباقر، مرآة العقول في شرح أخبار آل الرسول، تهران، دارالكتب الإسلامية، ۱۴۰۴ق، ج۸، ص۸۶.</ref> | ||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = | | شاخه اصلی =حدیث | ||
| شاخه فرعی۱ = | | شاخه فرعی۱ =روایت‌های اخلاقی | ||
| شاخه فرعی۲ = | | شاخه فرعی۲ = | ||
| شاخه فرعی۳ = | | شاخه فرعی۳ = | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۸:۴۶
سؤال
طبق فرمایش امیر المومنین عبادت کنندگان بر سه قسمند لطفاً در مورد قسم سوم (احرار) توضیح دهید؟
امام علی(ع) در گفتاری بندگان را سه گروه می‌داند:
- گروهی خداوند را از ترس عبادت می‌کنند. این عبادت را امام علی(ع) عبادت بردگان خوانده است.
- گروهی خداوند را برای کسب ثواب عبادت می‌کنند. علی(ع) اینان را مانند افرادی می‌داند که در مقابل مزد، کار می‌کنند.
- گروهی خداوند را از روی محبت و دوست‌داشتن می‌پرستند. امام، پرستش این افراد را پرستش آزادگان و برترین پرستش‌ها دانسته است.[۱]
این روایت در کتاب کافی از کتب اربعه شیعه نقل شده است.[۱] سید رضی این روایت را در نهج البلاغه نیز نقل کرده که تفاوت‌هایی در برخی کلمات با نقل در کتاب کافی دارد.[۲]
عبادت نوع اول که با ترس همراه است را به این جهت عبادت بردگان دانسته‌اند که برده از مولای خود می‌ترسد و برای اینکه به عقوبت دچار نشود، اطاعت می‌کند.[۳] امام گروه دوم، که خداوند را برای ثواب عبادت می‌کنند، همانند اجیر دانسته؛ زیرا اجیر کاری را انجام می‌دهد تا اجر آن را به دست بیاورد.[۴]
گروه سوم، که امام را آن‌را برترین نوع عبادت می‌داند، پرستش از روی عشق و برای سپاس از خداوند است. این عبادت بندگی انسان را خالصانه و به عنوان سپاس الهی نشان می‌دهد.[۵]
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۸۴.
- ↑ سید رضی، نهج البلاغه، محقق و مصحح: صبحي صالح، قم، هجرت، ۱۴۱۴ق، کلمات قصار۲۳۷، ص۵۱۰.
- ↑ مازندرانى، محمد صالح، شرح الکافی، محقق و مصحح: ابوالحسن شعرانى، تهران، المكتبة الإسلامية، ۱۳۸۲ق، ج۸، ص۲۵۱.
- ↑ مجلسی، محمدباقر، مرآة العقول في شرح أخبار آل الرسول، تهران، دارالكتب الإسلامية، ۱۴۰۴ق، ج۸، ص۸۶.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۹ ش، ج۱۵، ص۴۱۶ و ج۱۱، ص۱۸۶.