دادگاه ویژه روحانیت: تفاوت میان نسخه‌ها
(ابرابزار) |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
| خط ۵: | خط ۴: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
{{درگاه|حوزه و روحانیت}} | |||
دادسرا و دادگاه ویژهٔ روحانیت از دادسراهای تخصصی است که به جرایم [[روحانیان]] رسیدگی می‌کند. این دادسرا و دادگاه به فرمان امام خمینی پس از [[انقلاب اسلامی]] تشکیل شد. به دلیل حفظ حیثیت و جایگاه روحانیت در جامعه و جلوگیری از نفوذ افراد منحرف و تبهکار در حوزه‌های علمیه و به کیفر رساندن روحانیان متخلف دادسرا و دادگاه ویژهٔ روحانیت تشکیل شد. تشخیص انحرافات روحانیان متخلف نیاز به تخصص خاص داشت که تشکیل چنین دادسرا و دادگاهی ویژه‌ای را ایجاب می‌کرد. | |||
==تاریخچه == | |||
دادسرا و دادگاه ویژهٔ روحانیت برای اولین بار به حکم [[امام خمینی]] در سوم خرداد ماه ۱۳۵۸ تشکیل شد. این دادسرا و دادگاه در سال ۱۳۶۴ منحل شد.<ref>دریابادی، محمدزمان، دادسرا و دادگاه ویژه روحانیت، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ۱۳۸۳، ص ۸۰.</ref> در تاریخ ۲۵ خردادماه ۱۳۶۶ دستور تشکیل مجدد این دادسرا و دادگاه از سوی امام خمینی به علی رازینی داده شد.<ref>امام خمینی، روح‌الله موسوی، صحيفهٔ امام خمینی، تهران، مؤسسهٔ تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ج ۱۰، ص ۲۷۹.</ref> | |||
آیین‌نامهٔ ۴۷ ماده‌ای دادرسی مستقل این دادسرا و دادگاه با عنوان «آیین‌نامهٔ دادسراها و دادگاه‌های ویژهٔ روحانیت» در تاریخ ۱۴ مرداد ۱۳۶۹ به تأیید مقام رهبری جمهوری اسلامی رسید. از این تاریخ، این آیین‌نامه، بدون تصویب مجلس و طی مسیر قانون‌گزاری، با درج در روزنامه‌های رسمی در سال ۱۳۶۹ مبنای رسیدگی در دادسرا و دادگاه ویژهٔ روحانیت شد.<ref>دریابادی، دادسرا و دادگاه ویژه روحانیت، تهران، ص ۸۰.</ref> | |||
== منابع == | ==وظایف و صلاحیت‌ها== | ||
وظایف دادسرا و دادگاه ویژه روحانیت به قرار زیر تبیین شده است: | |||
* اقدامات لازم جهت پيشگيری از وقوع تخلفات و جرائم در محدودهٔ مسائل قضایی | |||
* ارشاد در امور خلاف شأن روحانیت | |||
* رسيدگی به جرائم روحانیان و پرونده‌هایی كه به نحو مؤثری با اهداف اين دادسرا مرتبط باشد.<ref>آیين‌نامه دادسراها و دادگاه‌های ويژهٔ روحانيت.</ref> | |||
همچنین، دادسراها و دادگاه‌های ويژهٔ روحانيت در موارد زیر صلاحیت ورود و رسیدگی دارند: | |||
* كليهٔ جرائم روحانیان | |||
* كليهٔ اعمال خلاف شأن روحانیان | |||
* كليهٔ اختلافات محلی آسیب‌‌زا نسبت به امنيت عمومی در صورتی كه طرف اختلاف روحانی باشد. | |||
* كليهٔ اموری كه از سوی [[مقام معظم رهبری]] برای رسيدگی مأموريت داده می‌شود.<ref>آیين‌نامه دادسراها و دادگاه‌های ويژهٔ روحانيت.</ref> | |||
==منابع== | |||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = ادیان و مذاهب | |||
| شاخه فرعی۱ = شیعه امامیه | |||
| شاخه فرعی۲ = حوزه و روحانیت | |||
| شاخه فرعی۳ = | |||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = شد | |||
| تیترها = شد | |||
| ویرایش = شد | |||
| لینک‌دهی = شد | |||
| ناوبری = | |||
| نمایه = | |||
| تغییر مسیر = شد | |||
| ارجاعات = | |||
| بازبینی = | |||
| تکمیل = | |||
| اولویت = ج | |||
| کیفیت = ج | |||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۱۹
چرا دادگاه روحانیون از دادگاه مردم جدا است؟
دادسرا و دادگاه ویژهٔ روحانیت از دادسراهای تخصصی است که به جرایم روحانیان رسیدگی می‌کند. این دادسرا و دادگاه به فرمان امام خمینی پس از انقلاب اسلامی تشکیل شد. به دلیل حفظ حیثیت و جایگاه روحانیت در جامعه و جلوگیری از نفوذ افراد منحرف و تبهکار در حوزه‌های علمیه و به کیفر رساندن روحانیان متخلف دادسرا و دادگاه ویژهٔ روحانیت تشکیل شد. تشخیص انحرافات روحانیان متخلف نیاز به تخصص خاص داشت که تشکیل چنین دادسرا و دادگاهی ویژه‌ای را ایجاب می‌کرد.
تاریخچه
دادسرا و دادگاه ویژهٔ روحانیت برای اولین بار به حکم امام خمینی در سوم خرداد ماه ۱۳۵۸ تشکیل شد. این دادسرا و دادگاه در سال ۱۳۶۴ منحل شد.[۱] در تاریخ ۲۵ خردادماه ۱۳۶۶ دستور تشکیل مجدد این دادسرا و دادگاه از سوی امام خمینی به علی رازینی داده شد.[۲]
آیین‌نامهٔ ۴۷ ماده‌ای دادرسی مستقل این دادسرا و دادگاه با عنوان «آیین‌نامهٔ دادسراها و دادگاه‌های ویژهٔ روحانیت» در تاریخ ۱۴ مرداد ۱۳۶۹ به تأیید مقام رهبری جمهوری اسلامی رسید. از این تاریخ، این آیین‌نامه، بدون تصویب مجلس و طی مسیر قانون‌گزاری، با درج در روزنامه‌های رسمی در سال ۱۳۶۹ مبنای رسیدگی در دادسرا و دادگاه ویژهٔ روحانیت شد.[۳]
وظایف و صلاحیت‌ها
وظایف دادسرا و دادگاه ویژه روحانیت به قرار زیر تبیین شده است:
- اقدامات لازم جهت پيشگيری از وقوع تخلفات و جرائم در محدودهٔ مسائل قضایی
- ارشاد در امور خلاف شأن روحانیت
- رسيدگی به جرائم روحانیان و پرونده‌هایی كه به نحو مؤثری با اهداف اين دادسرا مرتبط باشد.[۴]
همچنین، دادسراها و دادگاه‌های ويژهٔ روحانيت در موارد زیر صلاحیت ورود و رسیدگی دارند:
- كليهٔ جرائم روحانیان
- كليهٔ اعمال خلاف شأن روحانیان
- كليهٔ اختلافات محلی آسیب‌‌زا نسبت به امنيت عمومی در صورتی كه طرف اختلاف روحانی باشد.
- كليهٔ اموری كه از سوی مقام معظم رهبری برای رسيدگی مأموريت داده می‌شود.[۵]
منابع
- ↑ دریابادی، محمدزمان، دادسرا و دادگاه ویژه روحانیت، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ۱۳۸۳، ص ۸۰.
- ↑ امام خمینی، روح‌الله موسوی، صحيفهٔ امام خمینی، تهران، مؤسسهٔ تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ج ۱۰، ص ۲۷۹.
- ↑ دریابادی، دادسرا و دادگاه ویژه روحانیت، تهران، ص ۸۰.
- ↑ آیين‌نامه دادسراها و دادگاه‌های ويژهٔ روحانيت.
- ↑ آیين‌نامه دادسراها و دادگاه‌های ويژهٔ روحانيت.