رابطه وحی، دین و ایمان در جهان مدرن: تفاوت میان نسخه‌ها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر =شد | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی نویسنده = | | بازبینی نویسنده = | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۰۶
رابطه وحی، دین و ایمان در جهان مدرن را بیان نمایید؟
ارتباط وحی، دین و ایمان در جهان مدرن با توجه به برداشت‌هایی که در سنّت مسیحیت غرب در زمینه این سه مقوله وجود دارد، در یک طرز تلقی، وحی یک سلسله گزاره‌های خطاناپذیر است که مجموع آن‌ها دین را تشکیل می‌دهد و ایمان، باور داشتن به چنین مضامین معرفتی است. در این نگاه، وحی، دین و ایمان اساسا از سنخ «آگاهی و معرفت» بوده، از آسمان برای انسان خاکی، به مثابه عطیه‌ای الهی آمده است.
از سوی دیگر، نگاه دوم بر سه عنصر وجی، دین و ایمان از نوع دانش، معرفت و شناخت نیست؛ بلکه وحی انکشاف خداوند و عنصری تاریخ‌مند است. در دین نیز عنصر شهود، عاطفه، تجربه و اخلاق مورد توجه قرار گرفته و ایمان نیز مواجهه انسان با خداوند است. مطابق این تعریف می‌توان گفت، ایمان بار معرفتی خود را از دست داده، نوعی حالت روحی و تجربه درونی و احساس عاطفی تلقی می‌شود. نهایت این که در قبال این سه‌گانه، اصولا دو نگرش کاملا متفاوت و متمایز در فرهنگ دینی غرب به چشم می‌خورد: نگرش معرفتی و نگرش تجربی.[۱]
منابع
- ↑ فعالی محمدتقی، ایمان و چالش‌های معاصر، مرکز مطالعات و پژوهش‌های فرهنگی حوزه علمیه، ۱۳۸۱، ص۸–۹