حدیث بوسیدن پیشانی مؤمن: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷ |
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' | بازبینی =' به ' | ارزیابی کمی =') |
||
| (۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
'''بوسیدن پیشانی مؤمن''' حدیثی است که در کتاب [[الکافی (کتاب)|الکافی]] از [[امام صادق(ع)]] نقل شده است. بر اساس این روایت، شیعیان نوری دارند که در دنیا با آن نور شناخته می‌شوند. در این حدیث به شیعیان سفارش شده پیشانی یکدیگر را ببوسند؛ زیرا محل نور در پیشانی مومنان است. منظور از نور، نور معرفت و [[ایمان]] دانسته شده است. به گفته [[علامه مجلسی]]، نور مؤمن را فقط [[فرشتگان]]، [[معصومان(ع)]] و مؤمنانِ کامل می‌شناسند. | '''بوسیدن پیشانی مؤمن''' حدیثی است که در کتاب [[الکافی (کتاب)|الکافی]] از [[امام صادق(ع)]] نقل شده است. بر اساس این روایت، شیعیان نوری دارند که در دنیا با آن نور شناخته می‌شوند. در این حدیث به شیعیان سفارش شده پیشانی یکدیگر را ببوسند؛ زیرا محل نور در پیشانی مومنان است. منظور از نور، نور معرفت و [[ایمان]] دانسته شده است. به گفته [[علامه مجلسی]]، نور مؤمن را فقط [[فرشتگان]]، [[معصومان(ع)]] و مؤمنانِ کامل می‌شناسند. | ||
سند این حدیث را [[ضعیف (حدیث)|ضعیف]] خوانده‌اند. در سلسله سند این روایت، حسین بن احمد مِنْقَری، و یونس بن ظَبْیان وجود دارند که عالمان رجالی [[شیعه]] آنها را ضعیف شمرده‌اند. | |||
== حدیث و ترجمه == | == حدیث و ترجمه == | ||
{{عربی| | {{عربی|إِنَّ لَکُمْ لَنُوراً تُعْرَفُونَ بِهِ فِی الدُّنْیَا حَتَّی إِنَّ أَحَدَکُمْ إِذَا لَقِیَ أَخَاهُ قَبَّلَهُ فِی مَوْضِعِ النُّورِ مِنْ جَبْهَتِهِ}}.<ref>کلینی، محمد، الکافی، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ ق، ج۲، ص۱۸۵، بَابُ التَّقْبِیلِ، حدیث۱.</ref> | ||
{{نقل قول|امام صادق(ع): «شیعیان نوری دارند که در دنیا با آن نور شناخته می‌شوند و وقتی با همدیگر ملاقات می‌کنند، سزاوار است که پیشانی هم را ببوسند؛ چرا که محل نور در پیشانی شیعه است».}} | {{نقل قول|امام صادق(ع): «شیعیان نوری دارند که در دنیا با آن نور شناخته می‌شوند و وقتی با همدیگر ملاقات می‌کنند، سزاوار است که پیشانی هم را ببوسند؛ چرا که محل نور در پیشانی شیعه است».}} | ||
== سند == | == سند == | ||
حدیث بوسیدن پیشانی مؤمن توسط [[شیخ کلینی]] در کتاب [[الکافی (کتاب)|الکافی]] از [[امام صادق(ع)]] نقل شده است. در سند این روایت، ابو علی اَشْعَری،<ref>نجاشی، رجال النجاشی، به تحقیق موسی شبیری زنجانی، قم، جامعة المدرسین، ۱۳۶۵ش، ص۹۲.</ref> حسن بن علی کوفی<ref>نجاشی، رجال النجاشی، به تحقیق موسی شبیری زنجانی، قم، جامعة المدرسین، ۱۳۶۵ش، ص۶۳.</ref> و عُبَیْس بن هِشام<ref>نجاشی، رجال النجاشی، به تحقیق موسی شبیری زنجانی، قم، جامعة المدرسین، ۱۳۶۵ش، ص۲۸۰.</ref> وجود داردند که هر سه [[شیعه]] و [[وثاقت|ثقه]] هستند؛ ولی راوی چهارم حسین بن احمد مِنْقَری،<ref>رجال النجاشی، ص۵۳؛ رجال الطوسی، ص۳۳۵؛ رجال ابن داوود، ص۴۴۳؛ خلاصه الاقوال علامه حلی، ص۳۱۶ و ….</ref> و راوی پنجم یونس بن ظَبْیان، ضعیف شمرده شده‌اند.<ref>رجال النجاشی، ص۴۴۸؛ رجال الکشی، ص۳۶۳؛ | حدیث بوسیدن پیشانی مؤمن توسط [[شیخ کلینی]] در کتاب [[الکافی (کتاب)|الکافی]] از [[امام صادق(ع)]] نقل شده است. در سند این روایت، ابو علی اَشْعَری،<ref>نجاشی، رجال النجاشی، به تحقیق موسی شبیری زنجانی، قم، جامعة المدرسین، ۱۳۶۵ش، ص۹۲.</ref> حسن بن علی کوفی<ref>نجاشی، رجال النجاشی، به تحقیق موسی شبیری زنجانی، قم، جامعة المدرسین، ۱۳۶۵ش، ص۶۳.</ref> و عُبَیْس بن هِشام<ref>نجاشی، رجال النجاشی، به تحقیق موسی شبیری زنجانی، قم، جامعة المدرسین، ۱۳۶۵ش، ص۲۸۰.</ref> وجود داردند که هر سه [[شیعه]] و [[وثاقت|ثقه]] هستند؛ ولی راوی چهارم حسین بن احمد مِنْقَری،<ref>رجال النجاشی، ص۵۳؛ رجال الطوسی، ص۳۳۵؛ رجال ابن داوود، ص۴۴۳؛ خلاصه الاقوال علامه حلی، ص۳۱۶ و ….</ref> و راوی پنجم یونس بن ظَبْیان، ضعیف شمرده شده‌اند.<ref>رجال النجاشی، ص۴۴۸؛ رجال الکشی، ص۳۶۳؛ رجال ابن داوود، ص۵۲۷؛ خلاصه الاقوال علامه حلی، ص۲۶۶.</ref> | ||
== نور معرفت در چهره مؤمن == | == نور معرفت در چهره مؤمن == | ||
[[ملاصالح مازندرانی]] در شرح حدیث بوسیدن پیشانی مؤمن، | [[ملاصالح مازندرانی]] در شرح حدیث بوسیدن پیشانی مؤمن، نوری که در مؤمن وجود دارد را نور معرفت، [[ایمان]]، [[اخلاق]] و عمل دانسته است. به گفته او، منظور از «تُعْرَفُون؛ شناخته می‌شوند» [[فرشتگان]] و افراد صالح هستند که با نگاه به چهره مؤمن، آن نور را دیده و او را می‌شناسند. <ref>مازندرانی، محمد صالح، شرح الکافی-الأصول و الروضه، تهران، المکتبه الإسلامیه، چاپ اول، ۱۳۸۲ق، ج۹، ص۶۰.</ref> | ||
به نظر [[علامه مجلسی]] نیز، لازم نیست نور مؤمن را همه بشناسند؛ بلکه فرشتگان و [[معصومان(ع)]] آن را می‌بینند و ممکن است مؤمنان کامل نیز آنها را بشناسند. به گفته او، عبارت «تُعْرَفُون» اشاره به آیه ۲۹ سوره فتح | به نظر [[علامه مجلسی]] نیز، لازم نیست نور مؤمن را همه بشناسند؛ بلکه فرشتگان و [[معصومان(ع)]] آن را می‌بینند و ممکن است مؤمنان کامل نیز آنها را بشناسند. به گفته او، عبارت «تُعْرَفُون» اشاره به آیه ۲۹ سوره فتح {{عربی|سِیمَاهُمْ فِی وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ؛ نشانه آنها در صورتشان از اثر سجده نمایان است. (فتح:۲۹)}} دارد.<ref>مجلسی، محمد باقر، مرآه العقول فی شرح أخبار آل الرسول، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ دوم، ۱۴۰۴ ق، ج۹، ص۷۸.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۵۴: | خط ۵۴: | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| تغییر مسیر = شد | | تغییر مسیر = شد | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی نویسنده = | | بازبینی نویسنده = | ||
| ارزیابی کمی =شد | |||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = ج | | اولویت = ج | ||
| کیفیت = | | کیفیت = ب | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
[[رده:فقه الحدیث]] | [[رده:فقه الحدیث]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۰۵
سؤال
روایتی از امام صادق(ع) نقل شده که بر اساس آن، نوری در پیشانی مؤمن است و سفارش شده پیشانی مؤمن بوسیده شود. آیا این روایت صحیح است؟ منظور از نور در پیشانی مؤمن چیست؟
| اطلاعات حدیث | |
|---|---|
| موضوع | وجود نور در پیشانی مؤمن، بوسیدن پیشانی مؤمن |
| به نقل از | امام صادق(ع) |
| راویان | |
| راوی اصلی | یونس بن ظَبْیان |
| دیگر راویان | حسن بن علی کوفی، عُبَیْس بن هِشام، حسین بن احمد مِنْقَری، ابو علی اَشْعَری |
| سند | |
| اعتبار سند | ضعیف |
| منابع شیعه | الکافی |
بوسیدن پیشانی مؤمن حدیثی است که در کتاب الکافی از امام صادق(ع) نقل شده است. بر اساس این روایت، شیعیان نوری دارند که در دنیا با آن نور شناخته می‌شوند. در این حدیث به شیعیان سفارش شده پیشانی یکدیگر را ببوسند؛ زیرا محل نور در پیشانی مومنان است. منظور از نور، نور معرفت و ایمان دانسته شده است. به گفته علامه مجلسی، نور مؤمن را فقط فرشتگان، معصومان(ع) و مؤمنانِ کامل می‌شناسند.
سند این حدیث را ضعیف خوانده‌اند. در سلسله سند این روایت، حسین بن احمد مِنْقَری، و یونس بن ظَبْیان وجود دارند که عالمان رجالی شیعه آنها را ضعیف شمرده‌اند.
حدیث و ترجمه
«إِنَّ لَکُمْ لَنُوراً تُعْرَفُونَ بِهِ فِی الدُّنْیَا حَتَّی إِنَّ أَحَدَکُمْ إِذَا لَقِیَ أَخَاهُ قَبَّلَهُ فِی مَوْضِعِ النُّورِ مِنْ جَبْهَتِهِ».[۱]
| « | امام صادق(ع): «شیعیان نوری دارند که در دنیا با آن نور شناخته می‌شوند و وقتی با همدیگر ملاقات می‌کنند، سزاوار است که پیشانی هم را ببوسند؛ چرا که محل نور در پیشانی شیعه است». | » |
سند
حدیث بوسیدن پیشانی مؤمن توسط شیخ کلینی در کتاب الکافی از امام صادق(ع) نقل شده است. در سند این روایت، ابو علی اَشْعَری،[۲] حسن بن علی کوفی[۳] و عُبَیْس بن هِشام[۴] وجود داردند که هر سه شیعه و ثقه هستند؛ ولی راوی چهارم حسین بن احمد مِنْقَری،[۵] و راوی پنجم یونس بن ظَبْیان، ضعیف شمرده شده‌اند.[۶]
نور معرفت در چهره مؤمن
ملاصالح مازندرانی در شرح حدیث بوسیدن پیشانی مؤمن، نوری که در مؤمن وجود دارد را نور معرفت، ایمان، اخلاق و عمل دانسته است. به گفته او، منظور از «تُعْرَفُون؛ شناخته می‌شوند» فرشتگان و افراد صالح هستند که با نگاه به چهره مؤمن، آن نور را دیده و او را می‌شناسند. [۷]
به نظر علامه مجلسی نیز، لازم نیست نور مؤمن را همه بشناسند؛ بلکه فرشتگان و معصومان(ع) آن را می‌بینند و ممکن است مؤمنان کامل نیز آنها را بشناسند. به گفته او، عبارت «تُعْرَفُون» اشاره به آیه ۲۹ سوره فتح «سِیمَاهُمْ فِی وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ؛ نشانه آنها در صورتشان از اثر سجده نمایان است. (فتح:۲۹)» دارد.[۸]
منابع
- ↑ کلینی، محمد، الکافی، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ ق، ج۲، ص۱۸۵، بَابُ التَّقْبِیلِ، حدیث۱.
- ↑ نجاشی، رجال النجاشی، به تحقیق موسی شبیری زنجانی، قم، جامعة المدرسین، ۱۳۶۵ش، ص۹۲.
- ↑ نجاشی، رجال النجاشی، به تحقیق موسی شبیری زنجانی، قم، جامعة المدرسین، ۱۳۶۵ش، ص۶۳.
- ↑ نجاشی، رجال النجاشی، به تحقیق موسی شبیری زنجانی، قم، جامعة المدرسین، ۱۳۶۵ش، ص۲۸۰.
- ↑ رجال النجاشی، ص۵۳؛ رجال الطوسی، ص۳۳۵؛ رجال ابن داوود، ص۴۴۳؛ خلاصه الاقوال علامه حلی، ص۳۱۶ و ….
- ↑ رجال النجاشی، ص۴۴۸؛ رجال الکشی، ص۳۶۳؛ رجال ابن داوود، ص۵۲۷؛ خلاصه الاقوال علامه حلی، ص۲۶۶.
- ↑ مازندرانی، محمد صالح، شرح الکافی-الأصول و الروضه، تهران، المکتبه الإسلامیه، چاپ اول، ۱۳۸۲ق، ج۹، ص۶۰.
- ↑ مجلسی، محمد باقر، مرآه العقول فی شرح أخبار آل الرسول، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ دوم، ۱۴۰۴ ق، ج۹، ص۷۸.