ماه‌های حرام در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۰ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۴۵

سؤال

در کدام آیه، تعداد ماه‌های سال و ماه‌های حرام ذکر شده است و برای آن (ماه‌های حرام) چه احکامی عنوان شده است؟

ماه‌های رجب، ذوالقعده، ذوالحجه و محرم چهار ماه حرام هستند که احکام خاصی برای آن مترتب است. از جمله: جنگ در آنها حرام می‌باشد. مجازات کیفری در آن مدت افزایش پیدا می‌کند مثل افزایش دیه و کفاره دادن.

ماه‌های سال و تعداد ماه‌های حرام

خداوند تبارک و تعالی در سوره توبه تعداد ماه‌های سال را دوازده ماه اعلام فرموده و چهار ماه از آن‌ها را ماه‌های حرام خوانده است: ﴿إِنَّ عِدَّه الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِی کِتَابِ اللَّهِ یَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالأرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَه حُرُمٌ ذَلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ فَلا تَظْلِمُوا فِیهِنَّ أَنْفُسَکُمْ وَقَاتِلُوا الْمُشْرِکِینَ کَافَّه کَمَا یُقَاتِلُونَکُمْ کَافَّه وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِینَ؛ تعداد ماه‌ها نزد خداوند در کتاب الهی، از آن روز که آسمان‌ها و زمین را آفریده، دوازده ماه است؛ که چهار ماه آن، ماه حرام است؛ این، آیین ثابت و پابرجای [الهی] است. بنابراین، در این ماه‌ها به خود ستم نکنید [و از هرگونه خون ریزی بپرهیزید]. و [به هنگام نبرد] با مشرکان، دسته جمعی پیکار کنید، همان گونه که آن‌ها دسته جمعی با شما پیکار می‌کنند، و بدانید خداوند با پرهیزگاران است.﴾(توبه:۳۶)

منظور از ماه‌های دوازده‌گانه در آیه مورد بحث ماه‌های قمری می‌باشد. چرا که چهار ماه از آن‌ دوازده ماه، ماه‌های حرام دانسته شده و اسلام چهار ماه از ماه‌های قمری (محرم، رجب، ذوالقعده و ذوالحجه) را حرام دانسته است نه از ماه‌های شمسی.^[۱]

حرمت ماه‌های حرام قابل تغییر و تبدیل نیست و جمله ﴿ذَلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ﴾ بر این مطلب دلالت دارد. این حکم از زمان حضرت ابراهیم(ع) وجود داشته و در عصر جاهلی، قبل از اسلام هم به عنوان یک سنت به قوت خود باقی بوده است، هر چند که آن‌ها طبق آیه ۳۷ سوره توبه (آیه بعد از آیه مورد بحث) ماه‌های حرام را به دل‌خواه خودشان جابجا می‌کردند.^[۲]

احکام ماه‌های حرام

خداوند، برای ماه حرام احترام قائل است و از مؤمنان می‌خواهد تا حرمت آن را نگه بدارند و نسبت به آن حرمت شکنی نکنند.^[۳] در همین راستا، احکام ویژه برای ماه‌های حرام ذکر شده است.

حرام بودن جنگ در این ماه‌ها

قرآن کریم در این خصوص می‌فرماید: ﴿یَسْأَلُونَکَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرَامِ قِتَالٍ فِیهِ قُلْ قِتَالٌ فِیهِ کَبِیرٌ؛ از تو درباره جنگ کردن در ماه حرام سؤال می‌کنند، بگو جنگ در آن (گناهی) بزرگ است.﴾(بقره:۲۱۷) اگر جنگ در این ماه حرام نمی‌بود، از آن با عنوان گناه بزرگ یاد نمی‌شد.^[۴]

بعضی از مفسران جمله ﴿فَلا تَظْلِمُوا فِیهِنَّ أَنْفُسَکُمْ؛ پس در اين [چهار ماه‏] بر خود ستم مكنيد.﴾(توبه:۳۶) را دلیل بر حرام بودن جنگ در این ماه‌ها می‌دانند.^[۵] این حکم تا وقتی است که دشمن به سرزمین اسلامی و مسلمانان تعرضی نداشته باشد و گرنه مسلمانان برای دفاع از خود و سرزمین خود باید مقابله به مثل کنند: ﴿الشَّهْرُ الْحَرَامُ بِالشَّهْرِ الْحَرَامِ وَالْحُرُمَاتُ قِصَاصٌ فَمَنِ اعْتَدَی عَلَیْکُمْ فَاعْتَدُوا عَلَیْهِ بِمِثْلِ مَا اعْتَدَی؛ ماه حرام در برابر ماه حرام. (اگر دشمنان، احترام آن را شکستند و با شما جنگیدند، شما نیز حق دارید مقابله به مثل کنید) و تمام حرام‌ها قصاص دارد و (به‌طور کلی) هر کسی به شما تجاوز کرد همانند آن بر او تعدی کنید.﴾(بقره:۱۹۴)

حرام بودن جنگ در ماه‌های حرام، در کتب فقهی نیز آمده است.^[۶] جنگ در ماه‌های حرام ـ رجب، ذوالقعده، ذوالحجه و محرم ـ حرام است؛ مگر آن که دشمن شروع به جنگ کند، یا این که حرمتی برای ماه‌های حرام قائل نباشد. فقها در این باره اختلاف نظری ندارند.^[۷]

افزایش دیه

اگر کسی در یکی از ماه‌های حرام (رجب، ذوالقعده، ذوالحجه و محرم) مرتکب قتل شود، باید علاوه بر دیه کامل، یک سوم دیه کامل را به عنوان جریمه بپردازد.^[۸] بعضی از علما این مسئله را مورد اتفاق فقها می‌دانند^[۹] بعضی از فقها معتقدند در خصوص این مسئله فرقی بین قتل عمدی و غیرعمدی وجود ندارد.^[۱۰]

روزه کفاره

کسی که در ماه حرام مومنی را به عمد بکشد، علاوه بر پرداخت دیه کامل و یک سوم آن، باید به عنوان کفاره، دو ماه پشت سر هم روزه بگیرد.^[۱۱]

منابع

↑ طباطبائی، محمد حسین، تفسیر المیزان فی تفسیر القرآن، قم، اسماعیلیان، چاپ پنجم، ۱۳۷۱، ج۹، ص ۲۶۷.
↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۷، ص۴۰۶.
↑ سوره مائده، آیه۲.
↑ جصاص، احمد بن على، احكام القرآن، بيروت، دار إحياء التراث العربي، چاپ اول، ۱۴۰۵ق، ج۱، ص۴۰۱. فاضل مقداد، مقداد بن عبدالله، كنز العرفان فى فقه القرآن، تهران، مرتضوى، چاپ اول، ۱۳۷۳ش، ج۱، ص۳۵۴.
↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۷، ص۴۰۵. مغنيه، محمدجواد التفسير الكاشف‏، قم، دار الكتاب الإسلامي‏، چاپ اول، ۱۴۲۴ق‏، ج۴، ص۴۰.
↑ طوسی، محمد بن الحسن، المبسوط فی فقه الامامیه، تحقیق محمدتقی کشفی، بی جا، المکتبه المرتضویه، ۱۳۸۷ق، ج۲، ص ۳. ابن ادریس حلی، محمد بن احمد، السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی، قم، مؤسسه النشر الاسلامی، چاپ دوّم، ۱۴۱۱ق، ج۲، ص ۸.
↑ نجفی، محمّدحسن، جواهر الکلام، تحقیق شیخ عباس قوچانی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ سوّم، ۱۳۶۷، ج۲۱ ، ص۳۲.
↑ نجفی، محمّدحسن، جواهر الکلام، تحقیق شیخ عباس قوچانی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ سوّم، ۱۳۶۷، ج۴۳، ص۲۶. موسوی خمینی، روح الله، تحریرالوسیله، قم، دارالعلم، چاپ دوّم، بی تا، ج۲، ص۵۵۸. خویی، ابوالقاسم، مبانی تکمله المنهاج، قم، دارالهادی، ۱۳۹۶ق، ج۲، ص۲۰۰.
↑ نجفی، محمّدحسن، جواهر الکلام، تحقیق شیخ عباس قوچانی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ سوّم، ۱۳۶۷، ج۴۳، ص۲۶. انصاری، محمّدعلی، الموسوعه الفقهیه المیسره، قم، مجمع الکفر الاسلامی، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص ۳۷۷.
↑ خویی، ابوالقاسم، مبانی تکمله المنهاج، قم، دارالهادی، ۱۳۹۶ق، ج۲، ص۲۰۰.
↑ انصاری، محمّدعلی، الموسوعه الفقهیه المیسره، قم، مجمع الکفر الاسلامی، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص ۳۷۷.

[1] طباطبائی، محمد حسین، تفسیر المیزان فی تفسیر القرآن، قم، اسماعیلیان، چاپ پنجم، ۱۳۷۱، ج۹، ص ۲۶۷.

[2] مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۷، ص۴۰۶.

[3] سوره مائده، آیه۲.

[4] جصاص، احمد بن على، احكام القرآن، بيروت، دار إحياء التراث العربي، چاپ اول، ۱۴۰۵ق، ج۱، ص۴۰۱. فاضل مقداد، مقداد بن عبدالله، كنز العرفان فى فقه القرآن، تهران، مرتضوى، چاپ اول، ۱۳۷۳ش، ج۱، ص۳۵۴.

[5] مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۷، ص۴۰۵. مغنيه، محمدجواد التفسير الكاشف‏، قم، دار الكتاب الإسلامي‏، چاپ اول، ۱۴۲۴ق‏، ج۴، ص۴۰.

[6] طوسی، محمد بن الحسن، المبسوط فی فقه الامامیه، تحقیق محمدتقی کشفی، بی جا، المکتبه المرتضویه، ۱۳۸۷ق، ج۲، ص ۳. ابن ادریس حلی، محمد بن احمد، السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی، قم، مؤسسه النشر الاسلامی، چاپ دوّم، ۱۴۱۱ق، ج۲، ص ۸.

[7] نجفی، محمّدحسن، جواهر الکلام، تحقیق شیخ عباس قوچانی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ سوّم، ۱۳۶۷، ج۲۱ ، ص۳۲.

[8] نجفی، محمّدحسن، جواهر الکلام، تحقیق شیخ عباس قوچانی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ سوّم، ۱۳۶۷، ج۴۳، ص۲۶. موسوی خمینی، روح الله، تحریرالوسیله، قم، دارالعلم، چاپ دوّم، بی تا، ج۲، ص۵۵۸. خویی، ابوالقاسم، مبانی تکمله المنهاج، قم، دارالهادی، ۱۳۹۶ق، ج۲، ص۲۰۰.

[9] نجفی، محمّدحسن، جواهر الکلام، تحقیق شیخ عباس قوچانی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ سوّم، ۱۳۶۷، ج۴۳، ص۲۶. انصاری، محمّدعلی، الموسوعه الفقهیه المیسره، قم، مجمع الکفر الاسلامی، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص ۳۷۷.

[10] خویی، ابوالقاسم، مبانی تکمله المنهاج، قم، دارالهادی، ۱۳۹۶ق، ج۲، ص۲۰۰.

[11] انصاری، محمّدعلی، الموسوعه الفقهیه المیسره، قم، مجمع الکفر الاسلامی، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص ۳۷۷.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

@@ خط ۳: / خط ۳: @@
 در کدام آیه، تعداد ماه‌های سال و ماه‌های حرام ذکر شده است و برای آن (ماه‌های حرام) چه احکامی عنوان شده است؟
 {{پایان سوال}}
-{{پاسخ}}
+{{پاسخ}}ماه‌های [[ماه رجب|رجب]]، ذوالقعده، ذوالحجه و محرم چهار ماه حرام هستند که احکام خاصی برای آن مترتب است. از جمله: جنگ در آنها حرام می‌باشد. مجازات کیفری در آن مدت افزایش پیدا می‌کند مثل افزایش دیه و کفاره دادن.
-خداوند تبارک و تعالی در سورهٔ توبه تعداد ماه‌های سال را دوازده ماه اعلام فرموده و چهار ماه از آن‌ها را ماه‌های حرام خوانده است: {{قرآن|إِنَّ عِدَّه الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِی کِتَابِ اللَّهِ یَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالأرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَه حُرُمٌ ذَلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ فَلا تَظْلِمُوا فِیهِنَّ أَنْفُسَکُمْ وَقَاتِلُوا الْمُشْرِکِینَ کَافَّه کَمَا یُقَاتِلُونَکُمْ کَافَّه وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِینَ}}<ref>. سورهٔ توبه: ۹/۳۶.</ref> تعداد ماه‌ها نزد خداوند در کتاب الهی، از آن روز که آسمان‌ها و زمین را آفریده، دوازده ماه است؛ که چهار ماه آن، ماه حرام است؛ (و جنگ در آن ممنوع می‌باشد) این، آیین ثابت و پابرجای [الهی] است؛ بنابراین، در این ماه‌ها به خود ستم نکنید [و از هرگونه خون ریزی بپرهیزید]. و [به هنگام نبرد] با مشرکان، دسته جمعی پیکار کنید، همان گونه که آن‌ها دسته جمعی با شما پیکار می‌کنند، و بدانید خداوند با پرهیزگاران است.
-مناسب است قبل از بیان احکام مربوط به ماه‌های حرام توضیحاتی پیرامون آیه فوق ذکر شود:
+== ماه‌های سال و تعداد ماه‌های حرام ==
+خداوند تبارک و تعالی در [[سوره توبه]] تعداد ماه‌های سال را دوازده ماه اعلام فرموده و چهار ماه از آن‌ها را ماه‌های حرام خوانده است: {{قرآن|إِنَّ عِدَّه الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِی کِتَابِ اللَّهِ یَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالأرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَه حُرُمٌ ذَلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ فَلا تَظْلِمُوا فِیهِنَّ أَنْفُسَکُمْ وَقَاتِلُوا الْمُشْرِکِینَ کَافَّه کَمَا یُقَاتِلُونَکُمْ کَافَّه وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِینَ|ترجمه=تعداد ماه‌ها نزد خداوند در کتاب الهی، از آن روز که آسمان‌ها و زمین را آفریده، دوازده ماه است؛ که چهار ماه آن، ماه حرام است؛ این، آیین ثابت و پابرجای [الهی] است. بنابراین، در این ماه‌ها به خود ستم نکنید [و از هرگونه خون ریزی بپرهیزید]. و [به هنگام نبرد] با مشرکان، دسته جمعی پیکار کنید، همان گونه که آن‌ها دسته جمعی با شما پیکار می‌کنند، و بدانید خداوند با پرهیزگاران است.|سوره=توبه|آیه=۳۶}}
-۱. منظور از ماه‌های دوازده‌گانه در آیهٔ مورد بحث ماه‌های قمری یعنی، [محرم، صفر، ربیع الاول، ربیع الثانی، جمادی الاول، جمادی الثانی، رجب، شعبان، رمضان، شوال، ذوالقعده و ذوالحجه می‌باشد. چرا که چهار ماه از آن‌ها ماه‌های حرام دانسته شده و از ضروریات است که اسلام چهار ماه از ماه‌های قمری (محرم، رجب، ذوالقعده و ذوالحجه] را حرام دانسته است نه از ماه‌های شمسی.<ref>ر. ک. طباطبائی، سیّد محمبد حسین، تفسیر المیزان فی تفسیر القرآن، ج۹، قم: اسماعیلیان، پنجم، ۱۳۷۱، ص ۲۶۷.</ref>
+منظور از ماه‌های دوازده‌گانه در آیه مورد بحث ماه‌های قمری می‌باشد. چرا که چهار ماه از آن‌ دوازده ماه، ماه‌های حرام دانسته شده و اسلام چهار ماه از ماه‌های قمری (محرم، رجب، ذوالقعده و ذوالحجه) را حرام دانسته است نه از ماه‌های شمسی.<ref>طباطبائی،  محمد حسین، تفسیر المیزان فی تفسیر القرآن، قم، اسماعیلیان، چاپ پنجم، ۱۳۷۱، ج۹، ص ۲۶۷.</ref>
-۲. منظور از «کتاب الله» ممکن است اشاره به قرآن کریم، یا سایر کتب آسمانی باشد، ولی با توجّه به جملهٔ «یوم خلق السماوات و الارض» مناسب تر این است که به معنای کتاب آفرینش و جهان هستی باشد.<ref>مکارم شیرازی ناصر و دیگران، تفسیر نمونه، چ۷، تهران: دارالکتب الاسلامیه، نهم، ۱۳۶۶، ص۴۰۵.</ref>
+حرمت ماه‌های حرام قابل تغییر و تبدیل نیست و جمله {{قرآن|ذَلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ}} بر این مطلب دلالت دارد. این حکم از زمان [[حضرت ابراهیم(ع)]] وجود داشته و در عصر جاهلی، قبل از اسلام هم به عنوان یک سنت به قوت خود باقی بوده است، هر چند که آن‌ها طبق آیه ۳۷ سوره توبه (آیه بعد از آیه مورد بحث) ماه‌های حرام را به دل‌خواه خودشان جابجا می‌کردند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۷، ص۴۰۶.</ref>
-یعنی پیدایش ماه‌های دوازده‌گانه از مخترعات انسانی نیست بلکه نحوه خلقت آسمان و زمین و ماه و… طوری است که ماه‌ها را به وجود می‌آورد.<ref>ر. ک. مغنیه، محمدجواد، التفسیر الکاشف، ج۴، بیروت: دارالعلم للملایین، چهارم، ۱۹۹۰ م، ص۳۹.</ref>
-۳. حرمت ماه‌های حرام قابل تغییر و تبدیل نیست<ref>و جمله «ذلک الدین القیم» بر این مطلب دلالت دارد.</ref> و این حکم از زمان حضرت ابراهیم(ع) وجود داشته و در عصر جاهلی، قبل از اسلام هم به عنوان یک سنّت به قوت خود باقی بوده است، هر چند که آن‌ها طبق آیه ۳۷ سورهٔ توبه (آیه بعد از آیه مورد بحث) ماه‌های حرام را به دل‌خواه خودشان جابجا می‌کردند.<ref>ر. ک. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، همان، ص۴۰۶–۴۰۷.</ref>
 == احکام ماه‌های حرام ==
-خداوند تبارک و تعالی، برای ماه حرام احترام ویژه ای قائل است و از مؤمنان می‌خواهد تا حرمت آن را نگه بدارند و نسبت به آن حرمت شکنی نکنند.<ref>ر. ک. مائده/ ۲.</ref>
+خداوند، برای ماه حرام احترام قائل است و از مؤمنان می‌خواهد تا حرمت آن را نگه بدارند و نسبت به آن حرمت شکنی نکنند.<ref>سوره مائده، آیه۲.</ref> در همین راستا، احکام ویژه برای ماه‌های حرام ذکر شده است.
-و در همین راستا، دو حکم مهمّ و ویژه برای ماه‌های حرام ذکر شده است که در ذیل به آنها اشاره می‌شود.
-== الف) حرام بودن جنگ در این ماه‌ها ==
-قرآن کریم، در این خصوص در سورهٔ بقره می‌فرماید: {{قرآن|یَسْأَلُونَکَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرَامِ قِتَالٍ فِیهِ قُلْ قِتَالٌ فِیهِ کَبِیرٌ}}<ref>. سورهٔ بقره: ۲/۲۱۷.</ref> از تو درباره جنگ کردن در ماه حرام سؤال می‌کنند، بگو: «جنگ در آن (گناهی) بزرگ است» و معلوم است که اگر جنگ در این ماه حرام نمی‌بود از آن با عنوان گناه بزرگ یاد نمی‌شد.
-بعضی از مفسّران این جمله در سورهٔ توبه {{قرآن|فَلا تَظْلِمُوا فِیهِنَّ أَنْفُسَکُمْ}}<ref>سورهٔ توبه: ۹/۳۶.</ref> را ناظر به حکم مذکور می‌دانند؛<ref>ر. ک. تفسیر نمونه، همان، ص۴۰۵–۴۰۶ و التفسیر الکاشف، همان، ص۴۰.</ref> چنان‌که مرحوم علّامه طباطبایی (ره) در تفسیر آن می‌فرمایند: جمله «فَلا تَظْلِمُوا فِیهِنَّ أَنْفُسَکُمْ» هر چند بر حسب اطلاق لفظش نهی از هرگونه ظلم و گناه است ولی سیاق آیه دلالت دارد که مهمّ‌ترین مقصود این جمله نهی از جنگ کردن در ماه‌های حرام است.<ref>المیزان، همان، ص۲۶۹.</ref>
-البتّه این حکم تا وقتی است که دشمن به سرزمین اسلامی و مسلمانان تعرضی نداشته باشد و گرنه طبق این آیهٔ سورهٔ بقره مسلمانان برای دفاع از خود و سرزمین خود باید مقابله به مثل کنند: {{قرآن|الشَّهْرُ الْحَرَامُ بِالشَّهْرِ الْحَرَامِ وَالْحُرُمَاتُ قِصَاصٌ فَمَنِ اعْتَدَی عَلَیْکُمْ فَاعْتَدُوا عَلَیْهِ بِمِثْلِ مَا اعْتَدَی}}<ref>. سورهٔ بقره: ۲: ۱۹۴.</ref> ماه حرام در برابر ماه حرام. (اگر دشمنان، احترام آن را شکستند، و با شما جنگیدند، شما نیز حق دارید مقابله به مثل کنید) و تمام حرام‌ها (قابل) قصاص است و (به‌طور کلی) هر کسی به شما تجاوز کرد همانند آن بر او تعدی کنید.
-آنچه در مورد حکم جنگ در ماه‌های حرام ذکر شد، در بعضی کتب فقهی نیز آمده است.<ref>ر. ک. طوسی، المبسوط فی فقه الامامیه، تحقیق محمدتقی کشفی، ج۲، بی جا: المکتبه المرتضویه، ۱۳۸۷ هـ ق، ص ۳، ابن ادریس، حلی، السرائر، ج۲ قم، مؤسسه النشر الاسلامی، دوّم، ۱۴۱۱ هـ ق، ص ۸.</ref> مرحوم صاحب جواهر اظهار کرده‌اند که به مخالفتی از فقها در این حکم برخورد نکرده‌اند؛ عبارت ایشان چنین است: «و یحرم الغزو فی اشهر الحرم و هی رجب و ذوالقعده و ذوالحجه و المحرم الا ان یبدأ الخصم او یکون ممن لا یری للاشهر الحرم حرمه بلا خلاف اجده فی شیء من ذلک<ref>نجفی، محمّدحسن، جواهر الکلام، تحقیق شیخ عباس قوچانی، ج۲۱ تهران: دارالکتب الاسلامیه، سوّم، ۱۳۶۷، ص۳۲.</ref>؛ جنگ در ماه‌های حرام ـ که عبارتند از: رجب، ذوالقعده، ذوالحجه و محرم ـ حرام است؛ مگر آن که دشمن شروع به جنگ کند، یا این که حرمتی برای ماه‌های حرام قائل نباشد؛ و مخالفتی (از فقها) در این باره نیافتم.»
-== ب) تشدید مجازات قتل در این ماه‌ها ==
-انسان آفریده، دارای ارزش و کرامت است: {{قرآن|وَلَقَدْ کَرَّمْنَا بَنِی آدَمَ وَحَمَلْنَاهُمْ فِی الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَرَزَقْنَاهُمْ مِنَ الطَّیِّبَاتِ وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَی کَثِیرٍ مِمَّنْ خَلَقْنَا تَفْضِیلا}}<ref>. سورهٔ اسراء: ۱۷/۷۰.</ref> و کسی حق ندارد بدون وجه شرعی (به ناحق) به او تعرض کند؛ و خصوصاً کشتن او از منظر قرآن کریم به قدری زشت است که کشتن یک تن به منزله کشتن تمام انسان‌ها می‌باشد.<ref>. ر.ک. مائده/۳۲.</ref>
-و اگر این قتل در یکی از ماه‌های حرام انجام گیرد گذشته از کیفر اخروی آن در صورت عمدی بودن و عدم توبه، مجازات دنیوی آن هم سنگین تر از قتل در ماه‌های غیرحرام می‌باشد و موجب افزایش دیه و کفاره می‌شود.
-== ۱. افزایش دیه ==
+=== حرام بودن جنگ در این ماه‌ها ===
-بنا به نظر فقهای بزرگ شیعه، اگر کسی در یکی از ماه‌های حرام (رجب، ذوالقعده، ذوالحجه و محرم) مرتکب قتل شود، باید علاوه بر دیهٔ کامل، یک سوّم دیهٔ کامل را به عنوان جریمه بپردازد.<ref>. ر.ک. موسوی خمینی، سیّد روح الله، تحریرالوسیله، چ۲، قم: دارالعلم، دوّم، بی تا، ص۵۵۸، جواهر الکلام، همان، ج۴۳، ص۲۶، خویی، سیّدابوالقاسم، مبانی تکمله المنهاج، قم: دارالهادی، ۳۹۶ هـ ق، ج۲، ص۲۰۰، و شیخ مفید، المقنعه، قم، جامعه مدرسین، ۱۴۱۰، ص۷۴۳.</ref> و بعضی از علما این مسئله را مورد اتّفاق فقها می‌دانند<ref>ر. ک. انصاری، محمّدعلی، الموسوعه الفقهیه المیسره، ج۳، قم: مجمع الکفر الاسلامی، ۱۴۱۵ هـ ق، ص ۳۷۷.</ref> و بلکه مرحوم صاحب جواهر (ره) آن را اجماعی می‌دانند.<ref>ر. ک. جواهرالکلام، همان، ج۴۳، ص۲۶.</ref> و نیز بعضی از فقها معتقدند در خصوص این مسئله فرقی بین قتل عمدی و غیرعمدی وجود ندارد.<ref>ر. ک. الموسوعه الفقهیه المیسره، همان، ص۳۷۷، مبانی تکمله المنهاج، همان.</ref>
+قرآن کریم در این خصوص می‌فرماید: {{قرآن|یَسْأَلُونَکَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرَامِ قِتَالٍ فِیهِ قُلْ قِتَالٌ فِیهِ کَبِیرٌ|ترجمه=از تو درباره جنگ کردن در ماه حرام سؤال می‌کنند، بگو جنگ در آن (گناهی) بزرگ است.|سوره=بقره|آیه=۲۱۷}} اگر جنگ در این ماه حرام نمی‌بود، از آن با عنوان گناه بزرگ یاد نمی‌شد.<ref>جصاص، احمد بن على، احكام القرآن، بيروت، دار إحياء التراث العربي، چاپ اول، ۱۴۰۵ق، ج۱، ص۴۰۱. فاضل مقداد، مقداد بن عبدالله، كنز العرفان فى فقه القرآن، تهران، مرتضوى، چاپ اول، ۱۳۷۳ش، ج۱، ص۳۵۴.</ref>
-آیت الله خویی (ره) دربارهٔ این مسئله سخن جامعی دارند، ایشان می‌فرمایند: «دیهٔ قتل در ماه‌های حرام ـ عمدی و غیرعمدی آن ـ دیهٔ کامل و یک سوّم آن است؛ و اختلافی بین فقها در این مسئله نیست بلکه در عبارات عده ای از فقها ادّعای اجماع نیز شده است و تعدادی از روایات بر آن دلالت می‌کند؛ یکی از آن‌ها روایت صحیحه کلیب اسدی است که گوید از امام صادق(ع) پرسیدم دیهٔ مردی (شخصی) که در ماه حرام کشته شود چیست (و چه مقدار است)؟ حضرت فرمودند: «دیه و ثلث» یک دیهٔ کامل به اضافه یک سوّم آن، است و….<ref>مبانی تکمله المنهاج، همان.</ref>
+بعضی از مفسران جمله {{قرآن|فَلا تَظْلِمُوا فِیهِنَّ أَنْفُسَکُمْ|ترجمه=پس در اين [چهار ماه‏] بر خود ستم مكنيد.|سوره=توبه|آیه=۳۶}} را دلیل بر حرام بودن جنگ در این ماه‌ها می‌دانند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۷، ص۴۰۵. مغنيه، محمدجواد التفسير الكاشف‏، قم، دار الكتاب الإسلامي‏، چاپ اول، ۱۴۲۴ق‏، ج۴، ص۴۰.</ref> این حکم تا وقتی است که دشمن به سرزمین اسلامی و مسلمانان تعرضی نداشته باشد و گرنه مسلمانان برای دفاع از خود و سرزمین خود باید مقابله به مثل کنند: {{قرآن|الشَّهْرُ الْحَرَامُ بِالشَّهْرِ الْحَرَامِ وَالْحُرُمَاتُ قِصَاصٌ فَمَنِ اعْتَدَی عَلَیْکُمْ فَاعْتَدُوا عَلَیْهِ بِمِثْلِ مَا اعْتَدَی|ترجمه=ماه حرام در برابر ماه حرام. (اگر دشمنان، احترام آن را شکستند و با شما جنگیدند، شما نیز حق دارید مقابله به مثل کنید) و تمام حرام‌ها قصاص دارد و (به‌طور کلی) هر کسی به شما تجاوز کرد همانند آن بر او تعدی کنید.|سوره=بقره|آیه=۱۹۴}}
-== ۲. روزهٔ کفاره ==
+حرام بودن جنگ در ماه‌های حرام، در کتب فقهی نیز آمده است.<ref>طوسی، محمد بن الحسن، المبسوط فی فقه الامامیه، تحقیق محمدتقی کشفی، بی جا، المکتبه المرتضویه، ۱۳۸۷ق، ج۲، ص ۳. ابن ادریس حلی، محمد بن احمد، السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی، قم، مؤسسه النشر الاسلامی، چاپ دوّم، ۱۴۱۱ق، ج۲، ص ۸.</ref> جنگ در ماه‌های حرام ـ رجب، ذوالقعده، ذوالحجه و محرم ـ حرام است؛ مگر آن که دشمن شروع به جنگ کند، یا این که حرمتی برای ماه‌های حرام قائل نباشد. فقها در این باره اختلاف نظری ندارند.<ref>نجفی، محمّدحسن، جواهر الکلام، تحقیق شیخ عباس قوچانی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ سوّم، ۱۳۶۷، ج۲۱ ، ص۳۲.</ref>
-مجازات و تنبیه دیگری که برای کسی که در ماه حرام کسی را بکشد، ذکر شده است این است که او (قاتل) علاوه بر پرداخت دیهٔ کامل و یک سوّم آن، باید به عنوان کفارهٔ دو ماه پی در پی روزه بگیرد.<ref>ر. ک. الموسوعه الفقهیه المیسره، همان.</ref> هر چند در مورد کیفیّت آن اختلاف است و سه نظر دربارهٔ آن ذکر شده است که جهت رعایت اختصار از ذکر آن‌ها خودداری می‌شود.<ref>ر. ک. همان، ص۳۷۷–۳۷۸.</ref>
-هر مقلدی در صورت نیاز به این مسئله، باید مطابق فتوای مرجع تقلید خودش عمل نماید.
+==== افزایش دیه ====
+اگر کسی در یکی از ماه‌های حرام (رجب، ذوالقعده، ذوالحجه و محرم) مرتکب قتل شود، باید علاوه بر [[دیه]] کامل، یک سوم دیه کامل را به عنوان جریمه بپردازد.<ref>نجفی، محمّدحسن، جواهر الکلام، تحقیق شیخ عباس قوچانی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ سوّم، ۱۳۶۷، ج۴۳، ص۲۶. موسوی خمینی، روح الله، تحریرالوسیله، قم، دارالعلم، چاپ دوّم، بی تا، ج۲، ص۵۵۸. خویی، ابوالقاسم، مبانی تکمله المنهاج، قم، دارالهادی، ۱۳۹۶ق، ج۲، ص۲۰۰.</ref> بعضی از علما این مسئله را مورد اتفاق فقها می‌دانند<ref>نجفی، محمّدحسن، جواهر الکلام، تحقیق شیخ عباس قوچانی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ سوّم، ۱۳۶۷، ج۴۳، ص۲۶. انصاری، محمّدعلی، الموسوعه الفقهیه المیسره، قم، مجمع الکفر الاسلامی، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص ۳۷۷.</ref> بعضی از فقها معتقدند در خصوص این مسئله فرقی بین قتل عمدی و غیرعمدی وجود ندارد.<ref>خویی، ابوالقاسم، مبانی تکمله المنهاج، قم، دارالهادی، ۱۳۹۶ق، ج۲، ص۲۰۰.</ref>
-یادآوری: دو مسألهٔ ذکر شده در مورد قتل در ماه حرام را، فقها به پیروی از روایاتی که بر آن‌ها دلالت می‌کنند،<ref>ر. ک. حر عاملی، وسائل الشیعه، تحقیق شیخ محمّد رازی، ج۱۹، بیروت: داراحیاء التراث العربی، بی تا، ص۱۴۹–۱۵۰ و نوری طبرسی، میرزا حسین، مستدرک الوسائل، ج۱۸، قم: مؤسسه آل البیت(ع)، لاحیاء التراث، اوّل، ۱۴۰۷ هـ ق، ص۲۹۹.</ref> ذکر کرده‌اند: که یک روایت در مورد زیاد شدن دیهٔ قتل در این ماه‌ها ذکر شد و برای تکمیل بحث یک روایت هم در خصوص روزهٔ کفارهٔ قتل، در این ماه‌ها ذکر می‌شود: زراره گوید: «شنیدم امام باقر(ع) می‌فرمود: «اذا قتل الرجل فی شهر حرام صام شهرین مقتابعین من اشهر الحرم<ref>وسائل الشیعه، همان، ص۱۵۰.</ref>؛ اگر کسی در ماه حرام کسی را بکشد باید دو ماه پی در پی از ماه‌های حرام، روزه بگیرد.»
+==== روزه کفاره ====
+کسی که در ماه حرام مومنی را به عمد بکشد، علاوه بر پرداخت دیه کامل و یک سوم آن، باید به عنوان کفاره، دو ماه پشت سر هم روزه بگیرد.<ref> انصاری، محمّدعلی، الموسوعه الفقهیه المیسره، قم، مجمع الکفر الاسلامی، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص ۳۷۷.</ref>
-مطالب و احکام ذکر شده مربوط به احکام فقهی ماه‌های حرام بود. امّا توجّه به یک نکته اخلاقی هم در ارتباط با ماه‌های حرام خالی از لطف نیست: در تفسیر قمّی آمده است که: «و الاربعه الحرم رجب مفرد، و ذوالقعده و ذوالحجه و المحرم متصله، حرم الله فیها القتال و یضاعف فیها الذنوب و کذالک الحسنات» چهار ماه حرام عبارتند از: رجب، که تنها است، ذوالقعده، ذوالحجه و محرّم، که متّصل به هم هستند، خداوند تبارک و تعالی در آن‌ها جنگ را حرام کرده و در آن ماه‌ها (کیفر) گناهان و نیز (پاداش) حسنات دو برابر می‌شود.<ref>علی ابن ابراهیم، قمی، تفسیر القمی، ج۱، بیروت: مؤسسه الاعلمی للمطبوعات، اول، ۱۴۱۲ هـ ق، ص۷۶.</ref>
-{{پایان پاسخ}}
 {{مطالعه بیشتر}}
-== معرفی منابع جهت مطالعهٔ بیشتر ==
-۱. تفسیر نمونه، همان، ج۷، ص۴۰۵–۴۰۹.
-۲. تفسیر المیزان، همان، ج۹، ص۲۶۶–۲۷۷.
-۳. الموسوعه الفقهیه المیسره، همان، ج۳، ص۳۷۴–۳۷۹.
-{{پایان مطالعه بیشتر}}
 == منابع ==
@@ خط ۶۳: / خط ۳۴: @@
 {{شاخه
   | شاخه اصلی = علوم و معارف قرآن
-|شاخه فرعی۱ = متفرقات معارف در قرآن
+| شاخه فرعی۱ = معارف قرآنی
-|شاخه فرعی۲ = اماکن، ایام، مناسبت‌ها
+| شاخه فرعی۲ = اماکن، ایام، مناسبت‌ها
-|شاخه فرعی۳ =
+| شاخه فرعی۳ =
 }}
 {{تکمیل مقاله
-  | شناسه =
+  | شناسه =شد
-  | تیترها =
+  | تیترها =شد
-  | ویرایش =
+  | ویرایش =شد
-  | لینک‌دهی =
+  | لینک‌دهی =شد
   | ناوبری =
   | نمایه =
   | تغییر مسیر =
   | ارجاعات =
+ | بازبینی نویسنده =
   | بازبینی =
   | تکمیل =
-  | اولویت =
+  | اولویت =ج
-  | کیفیت =
+  | کیفیت =ب
 }}
 {{پایان متن}}