کاربر:Rezapour/صفحه تمرین ۱: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
(صفحه را خالی کرد)
برچسب‌ها: خالی کردن ویرایش مبدأ ۲۰۱۷
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب‌ها: برگردانده‌شده ویرایش مبدأ ۲۰۱۷
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات آیه|عنوان=آیه ۶۷ سوره زخرف|تصویر=زخرف ۶۷.png
|توضیح تصویر=|اندازه تصویر=|نام آیه=|واقع در سوره=|شماره آیه=|جزء=۲۵|شأن نزول=|مکان نزول=|موضوع=|درباره=تبدیل شدن دوستی‌ها به دشمنی در قیامت مگر برای اهل تقوا |سایر=|آیات مرتبط=}}


'''آیه ۶۷ سوره زخرف''' خبر می‌دهد که تمام دوستی‌‏ها در [[قیامت]] تبدیل به دشمنی می‌گردد مگر دوستی که برای [[خدا]] و در راه خدا باشد.<ref>حسینی شاه عبدالعظیمی، تفسیر اثنا عشری، ۱۳۶۳ش، ج۱۱، ص۴۹۳.</ref>  بسیاری از افرادی که در دنیا دوست هستند در قیامت با یکدیگر دشمن خواهند داشت. یکدیگر را سبب [[جهنم|جهنمی‌شدن]] خود می‌دانند. برخلاف [[تقوا|اهل تقوا]] که نهایت تشکر را نسبت به دیگری دارند و معتقدند دوستی آنها سبب سعادتشان گردیده است.<ref>طیب، أطیب البیان فی تفسیر القرآن، ۱۳۷۸ش، ج۱۲، ص۵۳.</ref>
این آیه را توصیفی از وقایع قیامت دانسته‌اند<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۱، ص۱۱۰.</ref> و تعبیر «یَوْمَئِذٍ» در آیه نیز اشاره به روز قیامت دارد.<ref>حسینی شیرازی، تبیین القرآن، ۱۴۲۳ق، ص۵۰۷.</ref> «الْأَخِلَّاءُ» جمع کلمه خَلیل و به معنای دوست است.<ref>طباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۱۸، ص۱۲۰.</ref> تعبیر «عَدُوٌّ» را به قطع ارتباط معنا کرده‌اند که گاه با ناراحتی و [[نفرین]] همراه است. این نوع دشمنی در میان [[بهشت|اهل‌بهشت]] وجود ندارد. بهشتیان با تمام اختلاف نژادی و قومی که در دنیا داشته‌اند در بهشت به مانند یک خانواده خواهند بود.<ref>مغنیه، تفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۶، ص۵۵۹.</ref>
{{جعبه نقل قول|'''دوستی‌هایی که در دنیا در غیر راه خداوند باشد در روز قیامت تبدیل به دشمنی می‌گردد».'''<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۲۸۷.</ref>|عرض=20%|رنگ پس‌زمینه=#d3f2f2|عنوان=[[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]]:|تراز=چپ}}
برخی دوستی‌ها در دنیا به گونه‌ای بوده که افراد یکدیگر را به گمراهی می‌کشاندند و بر انجام [[گناه]] کمک می‌کردند. این افراد وقتی در مقابل [[عذاب الهی]] قرار گرفتند، مسئولیت کارها را بر عهده یکدیگر می‌اندازند تا از گناه خود کم کنند.<ref>فضل الله، تفسیر من وحی القرآن، ۱۴۱۹ق، ج۲۰، ص۲۶۳.</ref> برخی مفسران در ذیل آیه ۶۷ زخرف به [[آیه ۲۸ سوره فرقان|آیه ۲۸ فرقان]] اشاره کرده‌اند که براساس آن در قیامت برخی افراد می‌گویند کاش فلانی را به عنوان دوست خود نمی‌گرفتم، او مرا گمراه کرد.<ref>طباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۱۸، ص۱۲۰.</ref> همچنین در [[سوره معارج]] آمده: «و هیچ دوست صمیمی سراغ دوستش را نمی‌گیرد».<ref>سوره معارج، آیه ۱۰.</ref>
[[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] پس از تلاوت آیه ۶۷ زخرف فرمود که وقتی دو مؤمن در دنیا دوست بودند و یکی فوت کرد، نزد خداوند می‌گوید فلانی دوست من بود و مرا به اطاعت از تو ترغیب می‌کرد. خداوندا نظر لطف خود را از او مگیر و سپس برای دوست خود دعا می‌کند. زمانی که دو [[کفر|کافر]] و [[فاسق]] با یکدیگر دوستی کنند و یکی از آنها بمیرد، می‌گوید فلان فرد مرا از عبادت و اطاعت تو منع می‏‌کرد و بر گناه تشویق می‌نمود. نظر لطف خود را از او بردار و به انواع عذاب گرفتارش کن.<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۲۸۷.</ref>
[[محمدتقی مدرسی]] عالم و مفسر شیعه معتقد است خداوند در این آیه دو موضوع را خاطر نشان کرده است:
*اهمیت فراوان [[تقوا]] در دوستی؛ این نوع دوستی باقی می‌ماند و مطلوب است که از دنیا تا آخرت ادامه داشته و هر دو دوست وارد [[بهشت]] شوند.
*ملاک‌بودن آخرت؛ راه شناختن درستی یک اندیشه نگریستن به سرانجام آن است. سرانجام امور در آخرت به بارزترین شکل جلوه‌گر می‌‏شود. انسان‌ها باید آن را مقیاسی برای سنجیدن اعمال خود در دنیا قرار دهند.<ref>مدرسی، من هدی القرآن، ۱۴۱۹ق، ج۱۲، ص۵۱۵.</ref>
{{گفت و گو|{{قرآن جدید|زخرف|۶۷}}|{{قرآن جدید|زخرف|۶۷|نوع=فولادوند|منبع=نه}}
| تراز = وسط
| عنوان =
| آدرس =
}}
==پانویس==
{{پانوشت}}
==منابع==
{{منابع}}
* حسینی شاه عبدالعظیمی، حسین بن احمد، تفسیر اثنا عشری، تهران،  میقات، چاپ اول، ۱۳۶۳ش.
* طیب، سید عبدالحسین، اطیب البیان فی تفسیر القرآن، تهران، اسلام، چاپ دوم، ۱۳۷۸ش.
* مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الإسلامیة، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.
* حسینی شیرازی، سید محمد، تبیین القرآن، بیروت، دار العلوم، چاپ دوم، ۱۴۲۳ق.
* طباطبائی، سید محمدحسین‏، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی‏، چاپ پنجم‏، ۱۴۱۷ق.
* مغنیه، محمدجواد، تفسیر الکاشف، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، ۱۴۲۴ق.
* قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر القمی، محقق و مصحح: سیدطیب موسوی جزائری،‏ قم، دارالکتاب، چاپ سوم، ۱۴۰۴ق.
* فضل الله، سید محمدحسین، تفسیر من وحی القرآن، بیروت، دار الملاک للطباعة و النشر، چاپ دوم، ۱۴۱۹ق.
* مدرسی، سید محمدتقی، من هدی القرآن، تهران، دار محبی الحسین، تهران، چاپ اول، ۱۴۱۹ق.
{{پایان}}

نسخهٔ ‏۳۰ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۰۰:۳۶

آیه ۶۷ سوره زخرف
Rezapour/صفحه تمرین ۱
مشخصات آیه
جزء۲۵
دربارهتبدیل شدن دوستی‌ها به دشمنی در قیامت مگر برای اهل تقوا


آیه ۶۷ سوره زخرف خبر می‌دهد که تمام دوستی‌‏ها در قیامت تبدیل به دشمنی می‌گردد مگر دوستی که برای خدا و در راه خدا باشد.[۱] بسیاری از افرادی که در دنیا دوست هستند در قیامت با یکدیگر دشمن خواهند داشت. یکدیگر را سبب جهنمی‌شدن خود می‌دانند. برخلاف اهل تقوا که نهایت تشکر را نسبت به دیگری دارند و معتقدند دوستی آنها سبب سعادتشان گردیده است.[۲]

این آیه را توصیفی از وقایع قیامت دانسته‌اند[۳] و تعبیر «یَوْمَئِذٍ» در آیه نیز اشاره به روز قیامت دارد.[۴] «الْأَخِلَّاءُ» جمع کلمه خَلیل و به معنای دوست است.[۵] تعبیر «عَدُوٌّ» را به قطع ارتباط معنا کرده‌اند که گاه با ناراحتی و نفرین همراه است. این نوع دشمنی در میان اهل‌بهشت وجود ندارد. بهشتیان با تمام اختلاف نژادی و قومی که در دنیا داشته‌اند در بهشت به مانند یک خانواده خواهند بود.[۶]

دوستی‌هایی که در دنیا در غیر راه خداوند باشد در روز قیامت تبدیل به دشمنی می‌گردد».[۷]

برخی دوستی‌ها در دنیا به گونه‌ای بوده که افراد یکدیگر را به گمراهی می‌کشاندند و بر انجام گناه کمک می‌کردند. این افراد وقتی در مقابل عذاب الهی قرار گرفتند، مسئولیت کارها را بر عهده یکدیگر می‌اندازند تا از گناه خود کم کنند.[۸] برخی مفسران در ذیل آیه ۶۷ زخرف به آیه ۲۸ فرقان اشاره کرده‌اند که براساس آن در قیامت برخی افراد می‌گویند کاش فلانی را به عنوان دوست خود نمی‌گرفتم، او مرا گمراه کرد.[۹] همچنین در سوره معارج آمده: «و هیچ دوست صمیمی سراغ دوستش را نمی‌گیرد».[۱۰]

امام علی(ع) پس از تلاوت آیه ۶۷ زخرف فرمود که وقتی دو مؤمن در دنیا دوست بودند و یکی فوت کرد، نزد خداوند می‌گوید فلانی دوست من بود و مرا به اطاعت از تو ترغیب می‌کرد. خداوندا نظر لطف خود را از او مگیر و سپس برای دوست خود دعا می‌کند. زمانی که دو کافر و فاسق با یکدیگر دوستی کنند و یکی از آنها بمیرد، می‌گوید فلان فرد مرا از عبادت و اطاعت تو منع می‏‌کرد و بر گناه تشویق می‌نمود. نظر لطف خود را از او بردار و به انواع عذاب گرفتارش کن.[۱۱]

محمدتقی مدرسی عالم و مفسر شیعه معتقد است خداوند در این آیه دو موضوع را خاطر نشان کرده است:

  • اهمیت فراوان تقوا در دوستی؛ این نوع دوستی باقی می‌ماند و مطلوب است که از دنیا تا آخرت ادامه داشته و هر دو دوست وارد بهشت شوند.
  • ملاک‌بودن آخرت؛ راه شناختن درستی یک اندیشه نگریستن به سرانجام آن است. سرانجام امور در آخرت به بارزترین شکل جلوه‌گر می‌‏شود. انسان‌ها باید آن را مقیاسی برای سنجیدن اعمال خود در دنیا قرار دهند.[۱۲]

الگو:گفت و گو

پانویس

الگو:پانوشت

منابع

  1. ↑ حسینی شاه عبدالعظیمی، تفسیر اثنا عشری، ۱۳۶۳ش، ج۱۱، ص۴۹۳.
  2. ↑ طیب، أطیب البیان فی تفسیر القرآن، ۱۳۷۸ش، ج۱۲، ص۵۳.
  3. ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۱، ص۱۱۰.
  4. ↑ حسینی شیرازی، تبیین القرآن، ۱۴۲۳ق، ص۵۰۷.
  5. ↑ طباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۱۸، ص۱۲۰.
  6. ↑ مغنیه، تفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۶، ص۵۵۹.
  7. ↑ قمی، تفسیر القمی، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۲۸۷.
  8. ↑ فضل الله، تفسیر من وحی القرآن، ۱۴۱۹ق، ج۲۰، ص۲۶۳.
  9. ↑ طباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۱۸، ص۱۲۰.
  10. ↑ سوره معارج، آیه ۱۰.
  11. ↑ قمی، تفسیر القمی، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۲۸۷.
  12. ↑ مدرسی، من هدی القرآن، ۱۴۱۹ق، ج۱۲، ص۵۱۵.
  • حسینی شاه عبدالعظیمی، حسین بن احمد، تفسیر اثنا عشری، تهران، میقات، چاپ اول، ۱۳۶۳ش.
  • طیب، سید عبدالحسین، اطیب البیان فی تفسیر القرآن، تهران، اسلام، چاپ دوم، ۱۳۷۸ش.
  • مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الإسلامیة، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.
  • حسینی شیرازی، سید محمد، تبیین القرآن، بیروت، دار العلوم، چاپ دوم، ۱۴۲۳ق.
  • طباطبائی، سید محمدحسین‏، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی‏، چاپ پنجم‏، ۱۴۱۷ق.
  • مغنیه، محمدجواد، تفسیر الکاشف، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، ۱۴۲۴ق.
  • قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر القمی، محقق و مصحح: سیدطیب موسوی جزائری،‏ قم، دارالکتاب، چاپ سوم، ۱۴۰۴ق.
  • فضل الله، سید محمدحسین، تفسیر من وحی القرآن، بیروت، دار الملاک للطباعة و النشر، چاپ دوم، ۱۴۱۹ق.
  • مدرسی، سید محمدتقی، من هدی القرآن، تهران، دار محبی الحسین، تهران، چاپ اول، ۱۴۱۹ق.
برگرفته از «https://fa.wikipasokh.com/index.php?title=کاربر:Rezapour/صفحه_تمرین_۱&oldid=68463»