فضیلت نماز متأهل: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (حرف «را» اضافه بود) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
| خط ۵: | خط ۴: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
روایت با فضیلت بودن دو رکعت نماز متأهل از هفتاد رکعت فرد مجرد را کلینی با دو سلسله سند در کتاب کافی از امام صادق (سلام الله علیه) نقل کرده است. سند اول | روایت با فضیلت بودن دو رکعت نماز متأهل از هفتاد رکعت فرد مجرد را کلینی با دو سلسله سند در کتاب کافی از امام صادق (سلام الله علیه) نقل کرده است. سند اول موثق و قابل استناد است. سند دوم ضعیف است به عنوان موید می‌توان بدان استناد کرد. | ||
== متن روایت == | == متن روایت == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۱۵
سؤال
امام صادق(ع) می‌فرماید: «دو رکعت نماز کسی که ازدواج کرده است، با فضیلت‌تر است از هفتاد رکعتی که مجرد می‌خواند»؛ اعتبار سندی این حدیث چقدر است؟
روایت با فضیلت بودن دو رکعت نماز متأهل از هفتاد رکعت فرد مجرد را کلینی با دو سلسله سند در کتاب کافی از امام صادق (سلام الله علیه) نقل کرده است. سند اول موثق و قابل استناد است. سند دوم ضعیف است به عنوان موید می‌توان بدان استناد کرد.
متن روایت
امام صادق(ع) فرمود:
| « | رَكْعَتَانِ يُصَلِّيهِمَا الْمُتَزَوِّجُ أَفْضَلُ مِنْ سَبْعِينَ رَكْعَه يُصَلِّيهَا أَعْزَبُ
دو رکعت نماز کسی که ازدواج کرده است، با فضیلت‌تر است از هفتاد رکعتی که مجرد می‌خواند.[۱] |
» |
کلینی این روایت را در کتاب الکافی با دو سند آورده است. علامه مجلسی سند اول روایت را موثق و سند دوم را ضعیف دانسته است.[۲] سند دوم می‌تواند به عنوان موید روایت اول باشد و به آن هم استناد شود.
شیخ طوسی همین روایت را با سند اول از کتاب کافی نقل کرده است.[۳]
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ كلينى، محمد، الكافي، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ ق، ج۵، ص۳۲۸، بَابُ كَرَاهَه الْعُزْبَه، حدیث۱.
- ↑ مجلسی، محمد باقر، مرآه العقول فی شرح أخبار آل الرسول، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دوم، ۱۴۰۴ق، ج۲۰، ص۱۷. مجلسی، محمد باقر، ملاذ الأخیار فی فهم تهذیب الأخبار، قم، کتابخانه مرعشی نجفی، چاپ اول، ۱۴۰۶ ق، ج۱۲، ص۷.
- ↑ طوسی، محمد، تهذیب الأحکام، تهران، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق، ج۷، ص۲۳۹.