مواسات در اموال نشانه شیعه بودن: تفاوت میان نسخه‌ها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
| خط ۵: | خط ۴: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
حدیثی که '''مواسات در اموال را نشانه شیعه بودن''' دانسته، ضعیف برشمرده‌اند. هر کس دوازده امام را جانشین الهی رسول خدا(ص) بداند شیعه است و عمل نکردن به یکی از دستورات دینی به معنای خارج شدن از شیعه بودن نیست. برخی از این روایات با صرف نظر از معتبر نبودن سند آن، به بالاترین کمال ایمان اشاره دارد که شیعه کامل باید چنان صفاتی داشت باشد و به معنای خارج شدن مواسات نکننده، از مکتب شیعه نیست. | |||
== متن روایت == | == متن روایت == | ||
[[جایگاه علامه مجلسی|علامه مجلسی]] در [[اعتبار کتاب بحارالانوار|بحار الانوار]] از کتاب کنز الفوائد | [[جایگاه علامه مجلسی|علامه مجلسی]] در [[اعتبار کتاب بحارالانوار|بحار الانوار]] از کتاب [[کنز الفوائد]] روایتی نقل می‌کند که [[علی(ع)|حضرت علی(ع)]] برخی از صفات شیعه را به نوف شامی بیان کرده است. امام(ع) مواسات در مال {{یادداشت|مواسات يعنى: ديگرى را در مال خويش شريك قرار دادن، تا آنجا كه هر گونه خود از مال خويش استفاده و در آن تصرّف مىكند، ديگرى نيز چنان باشد.«حكيمى، محمدرضا و حكيمى، محمد و حكيمى، على، الحياة، ترجمه: احمد آرام - تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، چاپ اول، ۱۳۸۰ش، ۵، ص۱۵۶.»}} را یکی از صفات برجسته شیعه دانسته است که اگر در کسی نباشد، فرد نباید خود را شیعه بداند: | ||
{{عربی بزرگ|شِيعَتِيَ الَّذِينَ فِي قُبُورِهِمْ يَتَزَاوَرُونَ وَ فِي أَمْوَالِهِمْ يَتَوَاسَوْنَ وَ فِي اللَّهِ يَتَبَاذَلُونَ يَا نَوْفُ دِرْهَمٌ وَ دِرْهَمٌ وَ ثَوْبٌ وَ ثَوْبٌ وَ إِلَّا فَلَا<ref>مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، بحار الأنوار، بيروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق، ج۶۵، ص۱۹۱.</ref> | {{عربی بزرگ|شِيعَتِيَ الَّذِينَ فِي قُبُورِهِمْ يَتَزَاوَرُونَ وَ فِي أَمْوَالِهِمْ يَتَوَاسَوْنَ وَ فِي اللَّهِ يَتَبَاذَلُونَ يَا نَوْفُ دِرْهَمٌ وَ دِرْهَمٌ وَ ثَوْبٌ وَ ثَوْبٌ وَ إِلَّا فَلَا<ref>مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، بحار الأنوار، بيروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق، ج۶۵، ص۱۹۱.</ref> | ||
|ترجمه= شیعه من کسانی هستند که در قبرشان همدیگر را زیارت می‌کنند و در اموال خود | |ترجمه= شیعه من کسانی هستند که در قبرشان همدیگر را زیارت می‌کنند و در اموال خود دیگران را هم سهیم مى‌كنند و آن را در راه خدا به يك ديگر مى‌بخشند؛ اى نوف! درهمى و درهمى و لباسی و لباسی و گرنه نه (از آنچه دارد درهمى برای خود و درهمى برای دیگران؛ لباسی برای خود و لباسی برای دیگران و گرنه شیعه نیست.)}} | ||
== سند روایت == | == سند روایت == | ||
* محمد بن طالب اولین راوی در [[سلسله حدیث|سلسله سند]] این | * نام کامل محمد بن طالب اولین راوی در [[سلسله حدیث|سلسله سند]] این حدیث، محمد بن علی بن طالب البلدی است.<ref>کراجکی، محمد بن علی، کنز الفوائد، قم، دار الذخائر، چاپ اول، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۸۷.</ref> نام وی در کتاب‌های رجال نیامده است.<ref>نمازی شاهرودی، علی، مستدرکات علم رجال الحدیث، تهران، فرزند مؤلف، چاپ اول، ۱۴۱۴ق، ج۷، ص۲۳۴.</ref> | ||
* ابی المفضل الشیبانی راوی دیگر حدیث، ضعیف است.<ref>طوسی، محمد بن حسن، رجال الطوسی، قم، مؤسسة النشر الإسلامی، چاپ سوم، ۱۳۷۳ش، ص۴۴۷.</ref> | * ابی المفضل الشیبانی راوی دیگر این حدیث، ضعیف است.<ref>طوسی، محمد بن حسن، رجال الطوسی، قم، مؤسسة النشر الإسلامی، چاپ سوم، ۱۳۷۳ش، ص۴۴۷.</ref> | ||
* عبدالله بن جعفر الازدی | * نام عبدالله بن جعفر الازدی نیز در کتاب‌های رجال نیامده است.<ref>نمازی شاهرودی، علی، مستدرکات علم رجال الحدیث، تهران، فرزند مؤلف، چاپ اول، ۱۴۱۴ق، ج۴، ص۵۰۲.</ref> | ||
* خالد بن یزید الثقفی هم مهمل است و معلوم نیست ثقه بود یا نه.<ref>مامقانی، عبدالله، تنقیح المقال فی علم الرجال، قم، موسسة آل البیت لإحیاء التراث، چاپ اول، ۱۴۳۱ق، ج۲۵، ص۲۱۹.</ref> | * خالد بن یزید الثقفی هم مهمل است و معلوم نیست ثقه بود یا نه.<ref>مامقانی، عبدالله، تنقیح المقال فی علم الرجال، قم، موسسة آل البیت لإحیاء التراث، چاپ اول، ۱۴۳۱ق، ج۲۵، ص۲۱۹.</ref> | ||
علامه مجلسی این حدیث را از کتاب کنز الفوائد نقل می‌کند | علامه مجلسی این حدیث را از کتاب کنز الفوائد نقل می‌کند. عبارت‌های مورد نظر در متن کنز الفوائد که امروزه چاپ شده است، وجود ندارد و این یکی از ایرادهای اصلی معتبر نبودن روایت می‌باشد. | ||
برخی گفته‌اند: حجاب‌های بی شماری بر سر راه شیعیان وجود دارد که مانع شکوفا گشتن و تکامل و تعالی ایشان می‌شود.<ref>جوادی آملی، عبدالله، تفسیر موضوعی قرآن | کتاب أعلام الدین فی صفات المؤمنین، این روایت را با عبارت‌های مورد نظر آورده است.<ref>دیلمی، حسن بن محمد، أعلام الدین فی صفات المؤمنین، قم، مؤسسه آل البیت، چاپ اول، ۱۴۰۸ق، ص۱۳۸.</ref> این کتاب برای هیچ‌کدام از روایاتش سند نیاورده است و قابل استناد نیست. | ||
برخی گفته‌اند: حجاب‌های بی شماری بر سر راه شیعیان وجود دارد که مانع شکوفا گشتن و تکامل و تعالی ایشان می‌شود.<ref>جوادی آملی، عبدالله، تفسیر موضوعی قرآن کریم (حیات حقیقی انسان در قرآن)، ج۱۵، چاپ چهارم، ۱۳۸۷ش، ص۶۸.</ref> این گونه روایات با صرف نظر از سندشان، اشاره به سطح والا و مصداق کامل ایمان است نه این که بدون این ویژگی، فرد شیعه نباشد. | |||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۲۸: | خط ۲۹: | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = حدیث | | شاخه اصلی = حدیث | ||
| شاخه فرعی۱ = | | شاخه فرعی۱ = منبع‌شناسی | ||
| شاخه فرعی۲ = | | شاخه فرعی۲ =علم رجال | ||
| شاخه فرعی۳ = | | شاخه فرعی۳ = | ||
}} | }} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۲۳
سؤال
در روایتی آمده است که شیعه باید در اموال خود مواسات کند، درهمی برای خود و درهمی برای دیگران بذل کند و گرنه شیعه نیست: «وَ فِی أَمْوَالِهِمْ یَتَوَاسَوْنَ وَ فِی اللَّهِ یَتَبَاذَلُونَ یَا نَوْفُ دِرْهَمٌ وَ دِرْهَمٌ وَ ثَوْبٌ وَ ثَوْبٌ وَ إِلَّا فَلَا» آیا واقعاً که الان مردم چنین نمی‌کنند، شیعه نیستند؟ آیا این روایت صحیح است؟ تفسیر صحیح آن چیست؟
حدیثی که مواسات در اموال را نشانه شیعه بودن دانسته، ضعیف برشمرده‌اند. هر کس دوازده امام را جانشین الهی رسول خدا(ص) بداند شیعه است و عمل نکردن به یکی از دستورات دینی به معنای خارج شدن از شیعه بودن نیست. برخی از این روایات با صرف نظر از معتبر نبودن سند آن، به بالاترین کمال ایمان اشاره دارد که شیعه کامل باید چنان صفاتی داشت باشد و به معنای خارج شدن مواسات نکننده، از مکتب شیعه نیست.
متن روایت
علامه مجلسی در بحار الانوار از کتاب کنز الفوائد روایتی نقل می‌کند که حضرت علی(ع) برخی از صفات شیعه را به نوف شامی بیان کرده است. امام(ع) مواسات در مال [یادداشت ۱] را یکی از صفات برجسته شیعه دانسته است که اگر در کسی نباشد، فرد نباید خود را شیعه بداند:
| « | شِيعَتِيَ الَّذِينَ فِي قُبُورِهِمْ يَتَزَاوَرُونَ وَ فِي أَمْوَالِهِمْ يَتَوَاسَوْنَ وَ فِي اللَّهِ يَتَبَاذَلُونَ يَا نَوْفُ دِرْهَمٌ وَ دِرْهَمٌ وَ ثَوْبٌ وَ ثَوْبٌ وَ إِلَّا فَلَا[۱]
شیعه من کسانی هستند که در قبرشان همدیگر را زیارت می‌کنند و در اموال خود دیگران را هم سهیم مى‌كنند و آن را در راه خدا به يك ديگر مى‌بخشند؛ اى نوف! درهمى و درهمى و لباسی و لباسی و گرنه نه (از آنچه دارد درهمى برای خود و درهمى برای دیگران؛ لباسی برای خود و لباسی برای دیگران و گرنه شیعه نیست.) |
» |
سند روایت
- نام کامل محمد بن طالب اولین راوی در سلسله سند این حدیث، محمد بن علی بن طالب البلدی است.[۲] نام وی در کتاب‌های رجال نیامده است.[۳]
- ابی المفضل الشیبانی راوی دیگر این حدیث، ضعیف است.[۴]
- نام عبدالله بن جعفر الازدی نیز در کتاب‌های رجال نیامده است.[۵]
- خالد بن یزید الثقفی هم مهمل است و معلوم نیست ثقه بود یا نه.[۶]
علامه مجلسی این حدیث را از کتاب کنز الفوائد نقل می‌کند. عبارت‌های مورد نظر در متن کنز الفوائد که امروزه چاپ شده است، وجود ندارد و این یکی از ایرادهای اصلی معتبر نبودن روایت می‌باشد.
کتاب أعلام الدین فی صفات المؤمنین، این روایت را با عبارت‌های مورد نظر آورده است.[۷] این کتاب برای هیچ‌کدام از روایاتش سند نیاورده است و قابل استناد نیست.
برخی گفته‌اند: حجاب‌های بی شماری بر سر راه شیعیان وجود دارد که مانع شکوفا گشتن و تکامل و تعالی ایشان می‌شود.[۸] این گونه روایات با صرف نظر از سندشان، اشاره به سطح والا و مصداق کامل ایمان است نه این که بدون این ویژگی، فرد شیعه نباشد.
منابع
- ↑ مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، بحار الأنوار، بيروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق، ج۶۵، ص۱۹۱.
- ↑ کراجکی، محمد بن علی، کنز الفوائد، قم، دار الذخائر، چاپ اول، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۸۷.
- ↑ نمازی شاهرودی، علی، مستدرکات علم رجال الحدیث، تهران، فرزند مؤلف، چاپ اول، ۱۴۱۴ق، ج۷، ص۲۳۴.
- ↑ طوسی، محمد بن حسن، رجال الطوسی، قم، مؤسسة النشر الإسلامی، چاپ سوم، ۱۳۷۳ش، ص۴۴۷.
- ↑ نمازی شاهرودی، علی، مستدرکات علم رجال الحدیث، تهران، فرزند مؤلف، چاپ اول، ۱۴۱۴ق، ج۴، ص۵۰۲.
- ↑ مامقانی، عبدالله، تنقیح المقال فی علم الرجال، قم، موسسة آل البیت لإحیاء التراث، چاپ اول، ۱۴۳۱ق، ج۲۵، ص۲۱۹.
- ↑ دیلمی، حسن بن محمد، أعلام الدین فی صفات المؤمنین، قم، مؤسسه آل البیت، چاپ اول، ۱۴۰۸ق، ص۱۳۸.
- ↑ جوادی آملی، عبدالله، تفسیر موضوعی قرآن کریم (حیات حقیقی انسان در قرآن)، ج۱۵، چاپ چهارم، ۱۳۸۷ش، ص۶۸.
- ↑ مواسات يعنى: ديگرى را در مال خويش شريك قرار دادن، تا آنجا كه هر گونه خود از مال خويش استفاده و در آن تصرّف مىكند، ديگرى نيز چنان باشد.«حكيمى، محمدرضا و حكيمى، محمد و حكيمى، على، الحياة، ترجمه: احمد آرام - تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، چاپ اول، ۱۳۸۰ش، ۵، ص۱۵۶.»