اگر دین ندارید در دنیای خود آزاده باشید: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
== بستر صدور روایت == | == بستر صدور روایت == | ||
امام حسین(ع) در [[روز عاشورا]] و پس از به شهادت رسیدن تمام افرادش، به میدان رفت. [[شمر بن ذى‌الجوشن]] با عده فراوانى پيش آمدند و همگى با هم با امام جنگيدند. امام حسين(ع) نيز با آنان جنگيد تا آن كه ميان او و خيمه‌گاهش فاصله انداختند. پس حسين(ع) بر آنان فرياد كشيد: واى بر شما، اى پيروان خاندان ابوسفيان! اگر دين نداريد و از حساب روز جزا نمى‌هراسيد، پس در اين دنيايتان آزاده باشيد و به خوی نياكان عرب خود باز گرديد، اگر آنگونه كه مى‌گوييد، عرب هستيد. پس شمر بن ذى‌الجوشن، كه خداوند او را لعنت كند، فرياد برآورد: اى حسين! چه مى‌گويى؟ امام(ع) گفت: مى‌گويم که من با شما مى‌جنگم و شما با من مى‌جنگيد، ولى زنان و کودکان كه گناهى ندارند. پس سركشان و بی‌خردانتان را از دست‌درازى به حرمم، تا زمانی که زنده هستم، باز داريد. شمر گفت: اى پسر [[حضرت فاطمه(س)|فاطمه]]، اين حق براى تو هست. پس شمر بر يارانش بانگ زد و گفت: از حريم حرم اين مرد دور شويد و در پىِ خودش باشيد، كه به خدا سوگند، او هماوردى شايسته و بزرگوار است.<ref>ابن‌اعثم کوفی، محمد بن علی، الفتوح، تحقیق علی شیری، بیروت، دار الأضواء، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۱۱۷.</ref> | |||
در برخی منابع متأخر گفته شده که این عبارت در زمانی که امام حسین(ع) در [[گودال قتلگاه]] افتاده بود از او صادر شده است. زمانی که دشمنان برای مطمئن‌شدن از زنده‌بودن او سعی کردند تا به خیمه‌ها نزدیک شوند؛ چون می‌دانستند که امام(ع) در صورت زنده‌بودن حتماً به این عمل واکنش نشان خواهد داد.<ref>مطهری، مرتضی، حماسه حسینی، تهران، انتشارات صدارا، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۲۰۸-۲۰۹.</ref> | در برخی منابع متأخر گفته شده که این عبارت در زمانی که امام حسین(ع) در [[گودال قتلگاه]] افتاده بود از او صادر شده است. زمانی که دشمنان برای مطمئن‌شدن از زنده‌بودن او سعی کردند تا به خیمه‌ها نزدیک شوند؛ چون می‌دانستند که امام(ع) در صورت زنده‌بودن حتماً به این عمل واکنش نشان خواهد داد.<ref>مطهری، مرتضی، حماسه حسینی، تهران، انتشارات صدارا، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۲۰۸-۲۰۹.</ref> | ||
نسخهٔ ۸ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۵۱
آیا جمله «اگر دین ندارید، لااقل آزاده باشید» از امام حسین(ع) است؟ معنای آن چیست؟
اگر دین ندارید در دنیای خود آزاده باشید ترجمه جمله‌ای است از امام حسین(ع) در روز عاشورا که منشور جهانی آزادی و آزادگی خوانده شده است. این جمله در میان مردم به‌صورت «اگر دین ندارید، لااقل آزاده باشید» مشهور شده است.
گفته شده که امام حسین(ع) با اين شعار همه جهانيان را در همه ادوار تاریخ مخاطب قرار داده و به آنها مى‌گويد که حتى اگر تابع دين و مذهبى نيستيد، به اصول انسانيت، شرافت انسانى و اخلاق بشرى در همه حال پایبند باشید.
عبارت «اگر دین ندارید در دنیای خود آزاده باشید» در آخرین ساعات واقعه عاشورا از امام حسین(ع) صادر شده است؛ زمانی که امام حسین(ع) تنها بود و سپاه کوفه به سمت خیمه‌ها حمله کرد. امام حسین(ع) با این جمله آنان را از این کار منع نمود.
جایگاه
عبارت «اگر دین ندارید در دنیای خود آزاده باشید» ترجمه جمله‌ای از امام حسین(ع) در روز عاشوراست که منشور جهانی آزادی و آزادگی، منشور آزادی و حدیث حریت خوانده شده است.[۱]
از نظر برخی محققان، امام حسین(ع) با اين شعار همه جهانيان را در همه ادوار تاریخ مخاطب قرار داده و به آنها مى‌گويد که حتى اگر تابع دين و مذهبى نيستيد، به اصول انسانيت، شرافت انسانى و اخلاق بشرى در همه حال پایبند باشید.[۲] از نظر آنان، اين سخن امام حسین(ع) همان شعار رعايت حقوق بشر است.[۳]
برخی محققان معتقدند از آنجایی که امام حسین(ع) می‌دانست که جنگجویان لشکر کوفه افرادی هستند که بنیادهای دین برای آنان اهمیت ندارد (هرچند به ظواهر دین پایبند هستند)، وجدان اخلاقی آنان را مخاطب قرار داد تا از عمل غیر انسانی آنان جلوگیری کند.[۴]
سید محمدتقی مدرسی، مفسر و عالم شیعه، به آیه ۲۲ شعراء ﴿وَ تِلْكَ نِعْمَةٌ تَمُنُّها عَلَيَّ أَنْ عَبَّدْتَ بَني إِسْرائيل؛ و اينكه فرزندان اسرائيل را بنده [خود] ساخته‌اى، نعمتى است كه منّتش را بر من‌مى‌نهى؟﴾[۵] استناد کرده است. در این آیه موسی(ع) با مخاطب قرار دادن فرعون تلاش کرد بنی اسرائیل را از بندگی او رهایی بخشد.[۶] در واقعه عاشورا نیز امام حسین(ع) با مخاطب قرار دادن دشمنانش تلاش کرد آنان را از بندگی آل ابوسفیان نجات دهد.
متن و ترجمه
| « | وَيحَكُم يا شيعَةَ آلِ أبي‌سُفيانَ! إن لَم يَكُن [لَكُم] دينٌ و كُنتُم لا تَخافونَ المَعادَ فَكونوا أحراراً في دُنياكُم هذِهِ واى بر شما اى پيروانِ خاندان ابوسفيان! اگر دين نداريد و از [روز] معاد نمى‌هراسيد، در اين دنيايتان آزاده باشيد[۷] |
» |
بستر صدور روایت
امام حسین(ع) در روز عاشورا و پس از به شهادت رسیدن تمام افرادش، به میدان رفت. شمر بن ذى‌الجوشن با عده فراوانى پيش آمدند و همگى با هم با امام جنگيدند. امام حسين(ع) نيز با آنان جنگيد تا آن كه ميان او و خيمه‌گاهش فاصله انداختند. پس حسين(ع) بر آنان فرياد كشيد: واى بر شما، اى پيروان خاندان ابوسفيان! اگر دين نداريد و از حساب روز جزا نمى‌هراسيد، پس در اين دنيايتان آزاده باشيد و به خوی نياكان عرب خود باز گرديد، اگر آنگونه كه مى‌گوييد، عرب هستيد. پس شمر بن ذى‌الجوشن، كه خداوند او را لعنت كند، فرياد برآورد: اى حسين! چه مى‌گويى؟ امام(ع) گفت: مى‌گويم که من با شما مى‌جنگم و شما با من مى‌جنگيد، ولى زنان و کودکان كه گناهى ندارند. پس سركشان و بی‌خردانتان را از دست‌درازى به حرمم، تا زمانی که زنده هستم، باز داريد. شمر گفت: اى پسر فاطمه، اين حق براى تو هست. پس شمر بر يارانش بانگ زد و گفت: از حريم حرم اين مرد دور شويد و در پىِ خودش باشيد، كه به خدا سوگند، او هماوردى شايسته و بزرگوار است.[۸]
در برخی منابع متأخر گفته شده که این عبارت در زمانی که امام حسین(ع) در گودال قتلگاه افتاده بود از او صادر شده است. زمانی که دشمنان برای مطمئن‌شدن از زنده‌بودن او سعی کردند تا به خیمه‌ها نزدیک شوند؛ چون می‌دانستند که امام(ع) در صورت زنده‌بودن حتماً به این عمل واکنش نشان خواهد داد.[۹]
منابع
- ↑ صحتی سردرودی، محمد، عاشوراپژوهی (با رویکردی به تحریف‌شناسی تاریخ امام حسین علیه السلام)، قم، انتشارات خادم‌الرضا(ع)، ۱۳۸۴ش، ص۳۵۶؛ نیز: نجمی، محمدصادق، سخنان حسین بن علی(ع) از مدینه تا کربلا، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۱ش، ص۳۲۸.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر، عاشورا ريشه‌ها انگيزه‌ها رويدادها پيامدها، قم، مدرسه امام علی بن ابی‌طالب(ع)، ۱۳۸۴ش، ص۵۲۲؛ نیز: نجمی، سخنان حسین بن علی(ع) از مدینه تا کربلا، ص۳۲۸.
- ↑ مکارم شیرازی، عاشورا ريشه‌ها انگيزه‌ها رويدادها پيامدها، ص۵۲۲.
- ↑ سند، محمد، بحوث معاصرة فی الساحة الدولية، قم، مركز الابحاث العقائدية، ۱۴۲۸ق، ص۱۰۰.
- ↑ سوره شعراء، آیه ۲۲.
- ↑ مدرسی، سید محمدتقی، عاشورا امتداد حركة الانبياء، تهران، مكتب العلامة مدرسی، ۱۴۰۷ق، ص۴۶.
- ↑ ابن‌اعثم کوفی، محمد بن علی، الفتوح، تحقیق علی شیری، بیروت، دار الأضواء، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۱۱۷..
- ↑ ابن‌اعثم کوفی، محمد بن علی، الفتوح، تحقیق علی شیری، بیروت، دار الأضواء، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۱۱۷.
- ↑ مطهری، مرتضی، حماسه حسینی، تهران، انتشارات صدارا، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۲۰۸-۲۰۹.