دعای روز پانزدهم ماه رمضان: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷ |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(۳ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۸: | خط ۸: | ||
{{دعا|اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي فِيهِ طَاعَةَ الْخَاشِعِينَ وَ اشْرَحْ فِيهِ صَدْرِي بِإِنَابَةِ الْمُخْبِتِينَ بِأَمَانِكَ يَا أَمَانَ الْخَائِفِينَ.<ref>مجلسی، زاد المعاد (مفتاح الجنان)، ۱۴۲۳ق، ص۱۴۵.</ref> | {{دعا|اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي فِيهِ طَاعَةَ الْخَاشِعِينَ وَ اشْرَحْ فِيهِ صَدْرِي بِإِنَابَةِ الْمُخْبِتِينَ بِأَمَانِكَ يَا أَمَانَ الْخَائِفِينَ.<ref>مجلسی، زاد المعاد (مفتاح الجنان)، ۱۴۲۳ق، ص۱۴۵.</ref> | ||
|ترجمه =خدایا، در این ماه درهای بهشتهایت را به رویم باز کن و درهای آتش دوزخ را به رویم بربند و به تلاوت قرآن موفقم بدار، ای فرو فرستنده آرامش در دل مؤمنان}} | |ترجمه =خدایا، در این ماه درهای بهشتهایت را به رویم باز کن و درهای آتش دوزخ را به رویم بربند و به تلاوت قرآن موفقم بدار، ای فرو فرستنده آرامش در دل مؤمنان}} | ||
خضوع و خشوع را همانند ظرفی دانستهاند که انسان به وسیله آن به جمع آوری خشنودی خداوند میپردازد. این خضوع و خشوع است که انسان را به خداوند خویش نزدیک می سازد. در مقابل، تکبر را ظرفی دانستهاند که در آن هیچ چیزی جز غرور و تکبر جای نمیگیرد.<ref>«[https://www.ziaossalehin.ir/fa/content/1841 شرح دعای روز پانزدهم ماه مبارک رمضان]»، پایگاه ضیاءالصالحین، تاریخ بازدید: ۱۶فروردین ۱۴۰۲ش.</ref> | |||
دعاهای دیگری نیز مخصوص روز پانزدهم ماه رمضان ذکر شده است.<ref>ابنطاووس، علی بن موسی، اقبال الاعمال، گردآورنده: آخوندی، محمد، تهران، دارالکتب الإسلامیة، چاپ دوم، ۱۳۶۷ش، ج۱، ص ۲۹۷.</ref> | دعاهای دیگری نیز مخصوص روز پانزدهم ماه رمضان ذکر شده است.<ref>ابنطاووس، علی بن موسی، اقبال الاعمال، گردآورنده: آخوندی، محمد، تهران، دارالکتب الإسلامیة، چاپ دوم، ۱۳۶۷ش، ج۱، ص ۲۹۷.</ref> |
نسخهٔ کنونی تا ۶ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۱۵
برای روز پانزدهم ماه رمضان چه دعاهایی سفارش شده است؟
دعاهای مخصوصی برای روز پانزدهم ماه رمضان ذکر شده که یکی از این دعاها چنین است:[۱]
« | اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي فِيهِ طَاعَةَ الْخَاشِعِينَ وَ اشْرَحْ فِيهِ صَدْرِي بِإِنَابَةِ الْمُخْبِتِينَ بِأَمَانِكَ يَا أَمَانَ الْخَائِفِينَ.[۲] | خدایا، در این ماه درهای بهشتهایت را به رویم باز کن و درهای آتش دوزخ را به رویم بربند و به تلاوت قرآن موفقم بدار، ای فرو فرستنده آرامش در دل مؤمنان | » |
خضوع و خشوع را همانند ظرفی دانستهاند که انسان به وسیله آن به جمع آوری خشنودی خداوند میپردازد. این خضوع و خشوع است که انسان را به خداوند خویش نزدیک می سازد. در مقابل، تکبر را ظرفی دانستهاند که در آن هیچ چیزی جز غرور و تکبر جای نمیگیرد.[۳]
دعاهای دیگری نیز مخصوص روز پانزدهم ماه رمضان ذکر شده است.[۴]
مـتـن |
---|
يا ذا الْمَنِّ وَ الإِحْسانِ، يا ذَا الْجَلالِ وَ الإِكْرامِ، يا ذَا الْجُودِ وَ الإِفْضالِ، يا ذا الطَّوْلِ، يا لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ، ظَهْرُ اللَّاجِينَ وَ أَمانُ لِلْخائِفِينَ، إِنْ كُنْتَ كَتَبْتَنِي فِي أُمِّ الْكِتابِ شَقِيّاً فَاكْتُبْنِي عِنْدَكَ سَعِيداً مُوَفَّقاً لِلْخَيْرِ، وَ امْحُ اسْمَ الشَّقاءِ عَنِّي.
فَإِنَّكَ قُلْتَ فِي الْكِتابِ الَّذِي أَنْزَلْتَ عَلى نَبِيِّكَ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَ آلِهِ: «يَمْحُوا اللَّهُ ما يشاءُ وَ يُثْبِتُ وَ عِنْدَهُ أُمُّ الْكِتابِ» اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي طَيِّباً، وَ اسْتَعْمِلْنِي صالِحاً، اللَّهُمَّ امْنُنْ عَلَيَّ بِالرِّزْقِ الْواسِعِ الْحَلالِ الطَّيِّبِ بِرَحْمَتِكَ، تَكُونُ لَكَ الْمِنَّةُ عَلَيَّ، وَ تَكُونُ لِي غِنًى عَنْ خَلْقِكَ، خالِصاً لَيْسَ لأَحَدٍ مِنْ خَلْقِكَ مِنَّةٌ مِنْ غَيْرِكَ، وَ اجْعَلْنا فِيهِ مِنَ الشَّاكِرِينَ، وَ لا تَفْضَحْنِي يَوْمَ التَّلاقِ. اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ السَّعَةَ فِي الدُّنْيا، وَ أَعُوذُ بِكَ مِنَ السَّرَفِ فِيها، وَ أَسْأَلُكَ الزُّهْدَ فِي الدُّنْيا، وَ أَعُوذُ بِكَ مِنَ الْحِرْصِ عَلَيْها، وَ أَسْأَلُكَ الْغِنى فِي الدُّنْيا، وَ أَعُوذُ بِكَ مِنَ الْفَقْرِ فِيها، اللَّهُمَّ إِنْ بَسَطْتَ عَلَيَّ فِي الدُّنْيا فَزَهِّدْنِي فِيها، وَ إِنْ قَتَّرْتَ عَلَيَّ رِزْقِي فَلا تُرَغِّبْنِي فِيها[۵] |
منابع
- ↑ مجلسی، محمد باقر، زاد المعاد (مفتاح الجنان)، محقق و مصحح: اعلمی، علاء الدین، بیروت، موسسة الأعلمی للمطبوعات، ۱۴۲۳ق، ص۱۴۵.
- ↑ مجلسی، زاد المعاد (مفتاح الجنان)، ۱۴۲۳ق، ص۱۴۵.
- ↑ «شرح دعای روز پانزدهم ماه مبارک رمضان»، پایگاه ضیاءالصالحین، تاریخ بازدید: ۱۶فروردین ۱۴۰۲ش.
- ↑ ابنطاووس، علی بن موسی، اقبال الاعمال، گردآورنده: آخوندی، محمد، تهران، دارالکتب الإسلامیة، چاپ دوم، ۱۳۶۷ش، ج۱، ص ۲۹۷.
- ↑ ابنطاووس، اقبال الاعمال، ۱۳۶۷ش، ج۱، ص ۲۹۷.