معنای رمضان: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(منابع لغوی به جای تفسیر نور و بحار الانوار جایگزین شد.) |
||
خط ۴: | خط ۴: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
رمضان از ماده | رمضان از ماده «رَمَض» بهشدت گرما و تابش آفتاب بر رمل (شن) معنا شده است.<ref>حسيني زبيدي، محمد مرتضى، تاج العروس من جواهر القاموس، بيروت، دار الفکر، چاپ اول، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۶۷. طريحي، فخر الدين بن محمد، مجمع البحرين، تهران، مرتضوی، چاپ سوم، ۱۳۷۵ش، ج۴، ص۲۰۸.</ref> رمضان در اصطلاح مسلمانان نام ماه نهم از ماههای هجری قمری است که در این ماه هر ساله به دستور خداوند [[روزه]] میگیرند.<ref>قرشى بنايى، على اكبر، قاموس قرآن، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ ششم، ۱۴۱۲ق، ج۳، ص۱۲۳.</ref> | ||
در متون حدیثی معانی مختلفی برای رمضان نقل شده است: | در متون حدیثی معانی مختلفی برای رمضان نقل شده است: | ||
* از [[پیامبر اسلام(ص)]] نقل شده که ماه رمضان را رمضان نامیدهاند؛ زیرا در این ماه گناهان انسان سوزانده میشود.<ref> | * از [[پیامبر اسلام(ص)]] نقل شده که ماه رمضان را رمضان نامیدهاند؛ زیرا در این ماه گناهان انسان سوزانده میشود.<ref>محمدی ریشهری، محمد، میزان الحکمه، قم، موسسة دارالحدیث العلمیة و الثقافیة، مرکز للطباعة والنشر، ۱۴۳۷ق، ج۴، ص۱۷۶.</ref> | ||
* از رسول خدا(ص) نقل شده که رمضان اسمی از اسماء خداوند است.<ref> | * از رسول خدا(ص) نقل شده که رمضان اسمی از اسماء خداوند است.<ref>حر عاملی، محمد بن الحسن، وسائل الشیعه، تحقیق عبدالرحيم ربانی شيرازی، بیروت، دار احياء التراث العربی، ۱۴۰۳ق، ج۷، ص۲۳۲.</ref> | ||
* از [[امام صادق(ع)]] نقل شده که رمضان ماه خوبی است؛ این ماه در زمان رسول الله(ص) ماه پر برکت نامیده شد.<ref> | * از [[امام صادق(ع)]] نقل شده که رمضان ماه خوبی است؛ این ماه در زمان رسول الله(ص) ماه پر برکت نامیده شد.<ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، ج۷، ص۲۵۹.</ref> | ||
در فرهنگ اسلامی رمضان جایگاه خاصی دارد و مورد توجه فرقههای مختلف اسلامی است. معصومان(ع) و بزرگان دین اهمیت خاصی برای آن قائل بودند. آنان این ماه را ماه رحمت، برکت، مغفرت و میهمانی خداوند خواندهاند.<ref> | در فرهنگ اسلامی رمضان جایگاه خاصی دارد و مورد توجه فرقههای مختلف اسلامی است. معصومان(ع) و بزرگان دین اهمیت خاصی برای آن قائل بودند. آنان این ماه را ماه رحمت، برکت، مغفرت و میهمانی خداوند خواندهاند.<ref>صدوق، محمد بن علی، الامالی، تهران نشر کتابچی، ۱۳۷۶ش، ص۹۳.</ref> رمضان ماه نزول قرآن بر رسول خدا(ص)<ref>سورهٔ بقره، آیهٔ ۱۸۵.</ref> و بهار قرآن خوانده شده است. از [[امام محمد باقر(ع)]] نقل شده که برای هر چیزی بهاری است و بهار قرآن ماه رمضان است.<ref>حر عاملی، محمد بن الحسن، وسائل الشیعه، تحقیق عبدالرحيم ربانی شيرازی، بیروت، دار احياء التراث العربی، ۱۴۰۳ق، ج۷، ص۲۱۸.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == |
نسخهٔ ۶ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۵۸
سؤال
رمضان به چه معناست؟
رمضان از ماده «رَمَض» بهشدت گرما و تابش آفتاب بر رمل (شن) معنا شده است.[۱] رمضان در اصطلاح مسلمانان نام ماه نهم از ماههای هجری قمری است که در این ماه هر ساله به دستور خداوند روزه میگیرند.[۲]
در متون حدیثی معانی مختلفی برای رمضان نقل شده است:
- از پیامبر اسلام(ص) نقل شده که ماه رمضان را رمضان نامیدهاند؛ زیرا در این ماه گناهان انسان سوزانده میشود.[۳]
- از رسول خدا(ص) نقل شده که رمضان اسمی از اسماء خداوند است.[۴]
- از امام صادق(ع) نقل شده که رمضان ماه خوبی است؛ این ماه در زمان رسول الله(ص) ماه پر برکت نامیده شد.[۵]
در فرهنگ اسلامی رمضان جایگاه خاصی دارد و مورد توجه فرقههای مختلف اسلامی است. معصومان(ع) و بزرگان دین اهمیت خاصی برای آن قائل بودند. آنان این ماه را ماه رحمت، برکت، مغفرت و میهمانی خداوند خواندهاند.[۶] رمضان ماه نزول قرآن بر رسول خدا(ص)[۷] و بهار قرآن خوانده شده است. از امام محمد باقر(ع) نقل شده که برای هر چیزی بهاری است و بهار قرآن ماه رمضان است.[۸]
منابع
- ↑ حسيني زبيدي، محمد مرتضى، تاج العروس من جواهر القاموس، بيروت، دار الفکر، چاپ اول، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۶۷. طريحي، فخر الدين بن محمد، مجمع البحرين، تهران، مرتضوی، چاپ سوم، ۱۳۷۵ش، ج۴، ص۲۰۸.
- ↑ قرشى بنايى، على اكبر، قاموس قرآن، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ ششم، ۱۴۱۲ق، ج۳، ص۱۲۳.
- ↑ محمدی ریشهری، محمد، میزان الحکمه، قم، موسسة دارالحدیث العلمیة و الثقافیة، مرکز للطباعة والنشر، ۱۴۳۷ق، ج۴، ص۱۷۶.
- ↑ حر عاملی، محمد بن الحسن، وسائل الشیعه، تحقیق عبدالرحيم ربانی شيرازی، بیروت، دار احياء التراث العربی، ۱۴۰۳ق، ج۷، ص۲۳۲.
- ↑ حر عاملی، وسائل الشیعه، ج۷، ص۲۵۹.
- ↑ صدوق، محمد بن علی، الامالی، تهران نشر کتابچی، ۱۳۷۶ش، ص۹۳.
- ↑ سورهٔ بقره، آیهٔ ۱۸۵.
- ↑ حر عاملی، محمد بن الحسن، وسائل الشیعه، تحقیق عبدالرحيم ربانی شيرازی، بیروت، دار احياء التراث العربی، ۱۴۰۳ق، ج۷، ص۲۱۸.