مصباح کفعمی: تفاوت میان نسخهها
A.rezapour (بحث | مشارکتها) |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۴: | خط ۴: | ||
آیا کتابهای «بلد الامین» و «اقبال الاعمال» و «مصباح کفعمی» و «مصباح الزائر» معتبر هستند؟ | آیا کتابهای «بلد الامین» و «اقبال الاعمال» و «مصباح کفعمی» و «مصباح الزائر» معتبر هستند؟ | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}}ادعیه، | {{پاسخ}}مصباح کفعمی کتابی شامل ادعیه، اوراد و زیارات است. نام اصلی کتاب جنّة الامان الواقیه و جنة الایمان الباقیه است. این کتاب را ابراهیم بن علی کفعمی عالم و محدث مشهور قرن نهم نوشته است. | ||
== نویسنده == | == نویسنده == | ||
تقى الدين ابراهيم بن على كفعمى(۸۴۰–۹۰۵ هـ. ق)، عالم ذو فنون و محدّث پُركار و اديب ماهر قرن نهم هجرى است. رجالپژوهان و كتابشناسان، او را به فضل و دانش و زهد و وَرَع و جامعيت و كمال ستودهاند. او در نيمه نخست قرن نهم هجرى در كَفَرعيما به دنيا آمد و دانشهاى اسلامى را نزد مشايخ عصر خود آموخت.<ref>خدايارى، علي نقى؛ پور اكبر، الياس، تاريخ حديث شيعه در سده هاى هشتم تا يازدهم هجرى، قم، موسسه علمى فرهنگى دار الحديث، ۱۳۹۰، ص۴۳ و ۴۴.</ref> كفعمى: محدث پرتأليف دعانگار قرن نهم، ابراهيم بن على كفعمى است، مشهورترين كتابهاى دعايى او بلد الأمين و جُنَّة الأمان، مشهور به مصباح كفعمى، است.<ref>طباطبايى، محمد كاظم، تاريخ حديث شيعه، قم، موسسه علمى فرهنگى دارالحديث، ۱۳۹۰، ص۱۶۷.</ref> | |||
== جایگاه و اعتبار == | == جایگاه و اعتبار == | ||
خط ۱۵: | خط ۱۳: | ||
== ویژگیها == | == ویژگیها == | ||
نام کامل کتاب | نام کامل کتاب جُنه الامان الواقیه، و جُنّه الایمان الباقیه است. | ||
خود مؤلف در پایان کتاب اسامی منابع خود را ذکر کرده که تعداد آنها به ۲۳۸ عنوان میرسد این کتابها شامل موضوعات، دعا، تفسیر، فقه، و زیارات میشود. | خود مؤلف در پایان کتاب اسامی منابع خود را ذکر کرده که تعداد آنها به ۲۳۸ عنوان میرسد این کتابها شامل موضوعات، دعا، تفسیر، فقه، و زیارات میشود. |
نسخهٔ ۲ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۳۷
این مقاله هماکنون به دست A.rezapour در حال ویرایش است. |
آیا کتابهای «بلد الامین» و «اقبال الاعمال» و «مصباح کفعمی» و «مصباح الزائر» معتبر هستند؟
مصباح کفعمی کتابی شامل ادعیه، اوراد و زیارات است. نام اصلی کتاب جنّة الامان الواقیه و جنة الایمان الباقیه است. این کتاب را ابراهیم بن علی کفعمی عالم و محدث مشهور قرن نهم نوشته است.
نویسنده
تقى الدين ابراهيم بن على كفعمى(۸۴۰–۹۰۵ هـ. ق)، عالم ذو فنون و محدّث پُركار و اديب ماهر قرن نهم هجرى است. رجالپژوهان و كتابشناسان، او را به فضل و دانش و زهد و وَرَع و جامعيت و كمال ستودهاند. او در نيمه نخست قرن نهم هجرى در كَفَرعيما به دنيا آمد و دانشهاى اسلامى را نزد مشايخ عصر خود آموخت.[۱] كفعمى: محدث پرتأليف دعانگار قرن نهم، ابراهيم بن على كفعمى است، مشهورترين كتابهاى دعايى او بلد الأمين و جُنَّة الأمان، مشهور به مصباح كفعمى، است.[۲]
جایگاه و اعتبار
اين كتاب، معروف به مصباح الكفعمى و دومين اثر مهم برجاى مانده از نويسنده و شامل پنجاه فصل در ادعيه، احراز، آداب، سنن، زيارات و تعويذات است. اين كتاب كه كفعمى آن را پس از البلد الأمين و به سال 895 هجرى به پايان برده. از مصادر بحار الأنوار است. مصباح الكفعمى، از نظر سبك نگارش، شبيه البلد الأمين و در حقيقت، پالايش و نگارش جديدى از آن كتاب است. كفعمى در مقدّمه كتاب تصريح مىكند كه مطالب آن را از كتابهايى كه صحّت آنها مورد اعتماد بوده و مأمور به تمسّك به آنها هستيم، گِرد آورده است. اين كتاب نيز داراى حواشىاى از خودِ نويسنده است. آقا بزرگ، بر آن است كه حواشى اين كتاب، گسترده بوده و بسى بيشتر از مقدار چاپ شده در حواشى كتاب است. كفعمى، در پايان كتاب، مصادر خود را كه بالغ بر 180 جلد كتاب است، برشمرده كه ظاهراً همان مصادر كتاب البلد الأمين است. جالب توجّه آن كه در متن كتاب، احاديث و ادعيهاى از منابع اهل سنّت آمده است. از جمله اين مصادر مىتوان السفينة البغداديةى سلفى، فضائل القرآن ابن ضريس، مسند أبى حنيفة، الخزائن منذرى، جامع ابن وهب، كتاب الدعاء طبرانى، كتاب الدعاء ابن ابى الدنيا و ربيع الأبرار زمخشرى را نام برد. همچنين، از دو كتاب العين المبصرة و الحدقة الناظرةى خود نيز استفاده كرده است.[۳]
ویژگیها
نام کامل کتاب جُنه الامان الواقیه، و جُنّه الایمان الباقیه است.
خود مؤلف در پایان کتاب اسامی منابع خود را ذکر کرده که تعداد آنها به ۲۳۸ عنوان میرسد این کتابها شامل موضوعات، دعا، تفسیر، فقه، و زیارات میشود.
منابع
- ↑ خدايارى، علي نقى؛ پور اكبر، الياس، تاريخ حديث شيعه در سده هاى هشتم تا يازدهم هجرى، قم، موسسه علمى فرهنگى دار الحديث، ۱۳۹۰، ص۴۳ و ۴۴.
- ↑ طباطبايى، محمد كاظم، تاريخ حديث شيعه، قم، موسسه علمى فرهنگى دارالحديث، ۱۳۹۰، ص۱۶۷.
- ↑ خدايارى، علي نقى؛ پور اكبر، الياس، تاريخ حديث شيعه در سده هاى هشتم تا يازدهم هجرى، قم، موسسه علمى فرهنگى دار الحديث، ۱۳۹۰، ص۷۴.