حکم حسادت در قلب: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷ |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
[[حسادت|حسادتی]] که با دست یا زبان ظاهر نشود، یکی از موارد نه‌گانه‌ای است که در [[حدیث رفع القلم]] از [[پیامبر(ص)]] مؤاخذه آن از امت برداشته شده است.<ref>شیخ صدوق، الخصال، تحقیق علی اکبر الغفاری، قم، مؤسسة النشر الاسلامی، ج ۲، ص ۴۱۷.</ref> حسادت به خودی خود، تا زمانی که عکس العمل بیرونی نداشته و باعث زیان دیدن و ناراحتی نشده باشد، [[گناه]] نیست.<ref>شیخ صدوق، الخصال، تحقیق علی اکبر الغفاری، قم، مؤسسة النشر الاسلامی، ج ۲، ص ۴۱۷.</ref> | [[حسادت|حسادتی]] که با دست یا زبان ظاهر نشود، یکی از موارد نه‌گانه‌ای است که در [[حدیث رفع القلم]] از [[پیامبر(ص)]] مؤاخذه آن از امت برداشته شده است.<ref>شیخ صدوق، الخصال، تحقیق علی اکبر الغفاری، قم، مؤسسة النشر الاسلامی، ج ۲، ص ۴۱۷.</ref> حسادت به خودی خود، تا زمانی که عکس العمل بیرونی نداشته و باعث زیان دیدن و ناراحتی نشده باشد، [[گناه]] نیست.<ref>شیخ صدوق، الخصال، تحقیق علی اکبر الغفاری، قم، مؤسسة النشر الاسلامی، ج ۲، ص ۴۱۷.</ref> | ||
[[وسوسه|وسوسه‌های]] نفس و [[شیطان]] را فریبنده خوانده‌اند که زمینه را برای گناه فراهم می‌کند. به همین جهت سفارش شده از همان ابتدا جلوی حسادت در قلب گرفته شود. [[امام خمینی]]، در کتاب اربعین حدیث، هشدار داده روایاتی مانند حدیث رفع القلم، نباید مانع از [[راه‌های مبارزه با حسد|مبارزه با حسد]] شود؛ زیرا کم اتفاق می‌افتد که حسد در [[نفس|نَفْس]] پیدا شود، ولی تولید [[فساد]] و گناه نکند.<ref>امام خمینی، اربعین حدیث، ص۱۱۲.</ref> | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
نسخهٔ ۱۶ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۲۲
سؤال
آیا حسادتی که فقط در دل انسان است گناه محسوب می‌شود؟
حسادتی که با دست یا زبان ظاهر نشود، یکی از موارد نه‌گانه‌ای است که در حدیث رفع القلم از پیامبر(ص) مؤاخذه آن از امت برداشته شده است.[۱] حسادت به خودی خود، تا زمانی که عکس العمل بیرونی نداشته و باعث زیان دیدن و ناراحتی نشده باشد، گناه نیست.[۲]
وسوسه‌های نفس و شیطان را فریبنده خوانده‌اند که زمینه را برای گناه فراهم می‌کند. به همین جهت سفارش شده از همان ابتدا جلوی حسادت در قلب گرفته شود. امام خمینی، در کتاب اربعین حدیث، هشدار داده روایاتی مانند حدیث رفع القلم، نباید مانع از مبارزه با حسد شود؛ زیرا کم اتفاق می‌افتد که حسد در نَفْس پیدا شود، ولی تولید فساد و گناه نکند.[۳]