داوود(ع) خواننده اهل بهشت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
{{پاسخ}}[[حضرت داوود(ع)]] در روایات دارای صدای خوشی دانسته شده و این ویژگی، از شاخصه‌های وی میان [[پیامبران]] شمرده شده است.<ref>ابن بابویه، محمد، الخصال، قم، جامعه مدرسین، چاپ اول، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۸۳.</ref> همچنین بر اساس [[نهج‌البلاغه]]، [[امام علی(ع)]] داوود(ع) را صاحب مَزامیر و قاری اهل بهشت معرفی کرده است.<ref>شریف الرضی، محمد؛ نهج البلاغه (للصبحی صالح)، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۴۱۴ ق، خطبه ۱۶۰، ص۲۲۷.</ref> مزامیر جمع مزمار، نوعی آلت موسیقی است.<ref>فرهنگ معین، ذیل واژه مزمار.</ref> [[محمدتقی شوشتری]] (درگذشت ۱۳۷۴ش) در شرح خود بر نهج‌البلاغه در توضیح این عبارت، معتقد است داوود دارای صدای خوشی بوده، آنقدر که گویا در حلق وی صوت مزمار وجود داشته است.<ref>شوشتری، محمدتقی، بهج‌الصباغه فی‌شرح نهج‌البلاغه، تهران، امیرکبیر، چاپ اول، ۱۳۷۶ ش، ج۲، ص۷۷.</ref> | {{پاسخ}}[[حضرت داوود(ع)]] در روایات دارای صدای خوشی دانسته شده و این ویژگی، از شاخصه‌های وی میان [[پیامبران]] شمرده شده است.<ref>ابن بابویه، محمد، الخصال، قم، جامعه مدرسین، چاپ اول، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۸۳.</ref> همچنین بر اساس [[نهج‌البلاغه]]، [[امام علی(ع)]] داوود(ع) را صاحب مَزامیر و قاری اهل بهشت معرفی کرده است.<ref>شریف الرضی، محمد؛ نهج البلاغه (للصبحی صالح)، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۴۱۴ ق، خطبه ۱۶۰، ص۲۲۷.</ref> مزامیر جمع مزمار، نوعی آلت موسیقی است.<ref>فرهنگ معین، ذیل واژه مزمار.</ref> [[محمدتقی شوشتری]] (درگذشت ۱۳۷۴ش) در شرح خود بر نهج‌البلاغه در توضیح این عبارت، معتقد است داوود دارای صدای خوشی بوده، آنقدر که گویا در حلق وی صوت مزمار وجود داشته است.<ref>شوشتری، محمدتقی، بهج‌الصباغه فی‌شرح نهج‌البلاغه، تهران، امیرکبیر، چاپ اول، ۱۳۷۶ ش، ج۲، ص۷۷.</ref> | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|آیت‌الله مکارم شیرازی]] در شرح نهج البلاغه، معتقد است مزامیر جمع مزمور به معنای سرودهایی است که با آهنگ مخصوص خوانده می‌شود. به گفته وی، داوود مجموعه‌ای از اشعار روحانی، مناجات‌ها و اندرزها را با صدای خوش می‌خواند. او از برخی آیات و روایات استفاده کرده که حتی پرندگان و حیوانات مجذوب صدای او شده و هنگام عبادت در کنار یا بر بدن او می‌نشستند. ناصر مکارم شیرازی قاری اهل بهشت بودن داوود را اشاره به صدای زیبا و مناجات پرمحتوای وی در [[بهشت]] دانسته است؛ به‌گونه‌ای که اهل بهشت از آن لذت برده و بهره می‌برند.<ref> | [[ناصر مکارم شیرازی|آیت‌الله مکارم شیرازی]] در شرح نهج البلاغه، معتقد است مزامیر جمع مزمور به معنای سرودهایی است که با آهنگ مخصوص خوانده می‌شود. به گفته وی، داوود مجموعه‌ای از اشعار روحانی، مناجات‌ها و اندرزها را با صدای خوش می‌خواند. او از برخی آیات و روایات استفاده کرده که حتی پرندگان و حیوانات مجذوب صدای او شده و هنگام عبادت در کنار یا بر بدن او می‌نشستند. ناصر مکارم شیرازی قاری اهل بهشت بودن داوود را اشاره به صدای زیبا و مناجات پرمحتوای وی در [[بهشت]] دانسته است؛ به‌گونه‌ای که اهل بهشت از آن لذت برده و بهره می‌برند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر با همکاری جمعی از فضلاء، پیام امام امیرالمؤمنین، قم، علی بن ابیطالب، ۱۳۹۰ ش، ص۲۳۶–۲۴۰.</ref> | ||
به گفته [[ابن میثم بحرانی]] (درگذشت ۶۷۹یا۶۹۹ق) دیگر شارح نهج‌البلاغه، دلیل این که داوود را در روایات قاری اهل بهشت خوانده‌اند این است که او دارای صدای خوشی بود و در عرف هر امر نیکویی به بهشت نسبت داده می‌شود؛ یا به این دلیل است که صدای زیبای داوود انسان را به سوی بهشت جذب و به خدا دعوت می‌کرد.<ref>بحرانی، میثم بن علی بن میثم؛ شرح نهج البلاغه، مترجم: ترجمه سیدمحمد صادق عارف، مشهد، بنیاد پژوهشهای اسلامی، چاپ اول، ۱۳۷۰ش، ج۳، ص۵۲۰.</ref> | به گفته [[ابن میثم بحرانی]] (درگذشت ۶۷۹یا۶۹۹ق) دیگر شارح نهج‌البلاغه، دلیل این که داوود را در روایات قاری اهل بهشت خوانده‌اند این است که او دارای صدای خوشی بود و در عرف هر امر نیکویی به بهشت نسبت داده می‌شود؛ یا به این دلیل است که صدای زیبای داوود انسان را به سوی بهشت جذب و به خدا دعوت می‌کرد.<ref>بحرانی، میثم بن علی بن میثم؛ شرح نهج البلاغه، مترجم: ترجمه سیدمحمد صادق عارف، مشهد، بنیاد پژوهشهای اسلامی، چاپ اول، ۱۳۷۰ش، ج۳، ص۵۲۰.</ref> | ||
نسخهٔ ۲۸ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۵۲
حضرت داوود(ع) در روایات دارای صدای خوشی دانسته شده و این ویژگی، از شاخصه‌های وی میان پیامبران شمرده شده است.[۱] همچنین بر اساس نهج‌البلاغه، امام علی(ع) داوود(ع) را صاحب مَزامیر و قاری اهل بهشت معرفی کرده است.[۲] مزامیر جمع مزمار، نوعی آلت موسیقی است.[۳] محمدتقی شوشتری (درگذشت ۱۳۷۴ش) در شرح خود بر نهج‌البلاغه در توضیح این عبارت، معتقد است داوود دارای صدای خوشی بوده، آنقدر که گویا در حلق وی صوت مزمار وجود داشته است.[۴]
آیت‌الله مکارم شیرازی در شرح نهج البلاغه، معتقد است مزامیر جمع مزمور به معنای سرودهایی است که با آهنگ مخصوص خوانده می‌شود. به گفته وی، داوود مجموعه‌ای از اشعار روحانی، مناجات‌ها و اندرزها را با صدای خوش می‌خواند. او از برخی آیات و روایات استفاده کرده که حتی پرندگان و حیوانات مجذوب صدای او شده و هنگام عبادت در کنار یا بر بدن او می‌نشستند. ناصر مکارم شیرازی قاری اهل بهشت بودن داوود را اشاره به صدای زیبا و مناجات پرمحتوای وی در بهشت دانسته است؛ به‌گونه‌ای که اهل بهشت از آن لذت برده و بهره می‌برند.[۵]
به گفته ابن میثم بحرانی (درگذشت ۶۷۹یا۶۹۹ق) دیگر شارح نهج‌البلاغه، دلیل این که داوود را در روایات قاری اهل بهشت خوانده‌اند این است که او دارای صدای خوشی بود و در عرف هر امر نیکویی به بهشت نسبت داده می‌شود؛ یا به این دلیل است که صدای زیبای داوود انسان را به سوی بهشت جذب و به خدا دعوت می‌کرد.[۶]
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ ابن بابویه، محمد، الخصال، قم، جامعه مدرسین، چاپ اول، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۸۳.
- ↑ شریف الرضی، محمد؛ نهج البلاغه (للصبحی صالح)، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۴۱۴ ق، خطبه ۱۶۰، ص۲۲۷.
- ↑ فرهنگ معین، ذیل واژه مزمار.
- ↑ شوشتری، محمدتقی، بهج‌الصباغه فی‌شرح نهج‌البلاغه، تهران، امیرکبیر، چاپ اول، ۱۳۷۶ ش، ج۲، ص۷۷.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر با همکاری جمعی از فضلاء، پیام امام امیرالمؤمنین، قم، علی بن ابیطالب، ۱۳۹۰ ش، ص۲۳۶–۲۴۰.
- ↑ بحرانی، میثم بن علی بن میثم؛ شرح نهج البلاغه، مترجم: ترجمه سیدمحمد صادق عارف، مشهد، بنیاد پژوهشهای اسلامی، چاپ اول، ۱۳۷۰ش، ج۳، ص۵۲۰.