سوره‌های سبع طوال: تفاوت میان نسخه‌ها

(ابرابزار)
جز (جایگزینی متن - '|شاخه فرعی' به '| شاخه فرعی')
 
(۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
{{سوال}}
سوره‌های سبع طوال را نام ببرید.
کدام سوره‌های قرآن را سبع طوال می‌نامند؟
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
گاهی چند [[سوره]] در [[قرآن کریم]]، دارای یک نام و عنوان می‌باشند که در این باره نیز روایاتی وجود دارد چنان‌که [[پیامبر اکرم(ص)]] می‌فرماید: «خداوند به جای [[تورات]]، سبع طوال و به جای [[زبور]]، [[مئین]] و به جای [[انجیل]]، [[مثانی]] را به من مرحمت فرمود و با سوره‌های مفصّل امتیاز و برتری یافتیم.»<ref>ر. ک. مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، ۱۴۰۴ ق، ج۶۵، ص۳۲۳.</ref>
گاهی چند [[سوره]] از [[قرآن کریم]]، دارای یک نام و عنوان می‌باشند؛ که بعضا این نام و عنوان کلی در روایات آمده است؛ چنان‌که [[پیامبر اکرم(ص)]] می‌فرماید: «خداوند به جای [[تورات]]، سبع طوال و به جای [[زبور]]، [[مئین]] و به جای [[انجیل]]، [[مثانی]] را به من مرحمت فرمود و با سوره‌های مفصّل امتیاز و برتری یافتیم.»<ref>مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، ۱۴۰۴ ق، ج۶۵، ص۳۲۳.</ref>


از روایات یاد شده می‌توان برداشت کرد که سبع طوال نام هفت سوره طولانی قرآن است که به ترتیب عبارتند از سوره‌های: [[سوره بقره|بقره]]، [[سوره آل عمران|آل عمران]]، [[سوره نساء|نساء]]، [[سوره مائده|مائده]]، [[سوره انعام|انعام]]، [[سوره اعراف|اعراف]] و [[سوره انفال|انفال]].
از روایات یاد شده می‌توان برداشت کرد که سبع طوال نام هفت سوره طولانی قرآن است که به ترتیب عبارتند از سوره‌های: [[سوره بقره|بقره]]، [[سوره آل عمران|آل عمران]]، [[سوره نساء|نساء]]، [[سوره مائده|مائده]]، [[سوره انعام|انعام]]، [[سوره اعراف|اعراف]] و [[سوره انفال|انفال]].


و از آن جا که این سوره‌ها نسبت به سوره‌های دیگر قرآن طولانی ترند بر آن‌ها نام سبع طوال یعنی هفت سوره طولانی نام نهاده‌اند.
و از آن جا که این سوره‌ها نسبت به سوره‌های دیگر قرآن طولانی ترند نام سبع طوال یعنی هفت سوره طولانی بر آن‌ها گذاشته شده است؛ جایگاه این سوره‌ها در ابتدای قرآن و پس از سوره فاتحه است که به صورت متوالی قرار گرفته‌اند.
{{پایان پاسخ}}
 
{{مطالعه بیشتر}}
{{مطالعه بیشتر}}


خط ۱۷: خط ۱۷:
* مصطفی اسرار، دانستی‌های قرآن، تهران، انتشارات محیا، چاپ نوزدهم، ۱۳۷۶ ش، ص۲۸-.
* مصطفی اسرار، دانستی‌های قرآن، تهران، انتشارات محیا، چاپ نوزدهم، ۱۳۷۶ ش، ص۲۸-.
* کاشانی، ملافتح الله، تفسیر منهج الصادقین، ج۵.
* کاشانی، ملافتح الله، تفسیر منهج الصادقین، ج۵.
{{پایان مطالعه بیشتر}}


== منابع ==
== منابع ==
خط ۲۳: خط ۲۲:
{{شاخه
{{شاخه
  | شاخه اصلی = علوم و معارف قرآن
  | شاخه اصلی = علوم و معارف قرآن
|شاخه فرعی۱ = آیات و سوره‌ها
| شاخه فرعی۱ = آیات و سوره‌ها
|شاخه فرعی۲ = اسامی سوره‌ها و آیات
| شاخه فرعی۲ = اسامی سوره‌ها و آیات
|شاخه فرعی۳ =
| شاخه فرعی۳ =
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
خط ۳۳: خط ۳۲:
  | لینک‌دهی = شد
  | لینک‌دهی = شد
  | ناوبری =
  | ناوبری =
  | نمایه =
  | نمایه = شد
  | تغییر مسیر = شد
  | تغییر مسیر = شد
  | ارجاعات =
  | ارجاعات =
| بازبینی نویسنده =
  | بازبینی =
  | بازبینی =
  | تکمیل =
  | تکمیل =
خط ۴۲: خط ۴۲:
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}
[[رده:سوره‌های قرآن]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۸ مارس ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۲۸

سؤال

کدام سوره‌های قرآن را سبع طوال می‌نامند؟

گاهی چند سوره از قرآن کریم، دارای یک نام و عنوان می‌باشند؛ که بعضا این نام و عنوان کلی در روایات آمده است؛ چنان‌که پیامبر اکرم(ص) می‌فرماید: «خداوند به جای تورات، سبع طوال و به جای زبور، مئین و به جای انجیل، مثانی را به من مرحمت فرمود و با سوره‌های مفصّل امتیاز و برتری یافتیم.»[۱]

از روایات یاد شده می‌توان برداشت کرد که سبع طوال نام هفت سوره طولانی قرآن است که به ترتیب عبارتند از سوره‌های: بقره، آل عمران، نساء، مائده، انعام، اعراف و انفال.

و از آن جا که این سوره‌ها نسبت به سوره‌های دیگر قرآن طولانی ترند نام سبع طوال یعنی هفت سوره طولانی بر آن‌ها گذاشته شده است؛ جایگاه این سوره‌ها در ابتدای قرآن و پس از سوره فاتحه است که به صورت متوالی قرار گرفته‌اند.


مطالعه بیشتر

  • علامه طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ سوم، ۱۳۹۷ هـ، ج۱، ص۴۱؛ ج۳، ص۲؛ ج۴، ص۱۴۳؛ ج۵، ص۱۶۶ و….
  • جرجانی، ابوالمحاسن حسین بن حسن، تفسیر جلاء الاذهان و جلاء الاحزان (گازر)، ج۱.
  • مصطفی اسرار، دانستی‌های قرآن، تهران، انتشارات محیا، چاپ نوزدهم، ۱۳۷۶ ش، ص۲۸-.
  • کاشانی، ملافتح الله، تفسیر منهج الصادقین، ج۵.

منابع

  1. مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، ۱۴۰۴ ق، ج۶۵، ص۳۲۳.